مستندات رأی قاضی/ قسمت اول

نویسنده : دیانی، عبدالرسول ؛

(‎5 صفحه – از 12 تا 16 )

خلاصه ماشینی: “بنابراین،در یک دعوای کیفری، مدعی العموم(دادستان)و یا قاضی باید با استناد به مواد قانونی که جرم و مجازات آن‌را تعریف نموده‌اند،قصد مجرمانه،سوء نیت و یا تجری متهم را در کنار اعمال مادی و خارجی‌ که برای نیل به این هدف مجرمانه انجام داده‌ است،ثابت نماید. بنابراین،قاضی یا دادستان در این موارد لازم نیست دلیل کافی برای متوجه ساختن‌ مجرمیت مجرم داشته باشد بلکه این وظیفه‌ متهم است که باید ثابت کند جرمی مرتکب‌ نشده است و یا عدم‌حضور خود را در زمان‌ وقوع جرم به اثبات رساند و یا به دلایل محکم‌ دیگر متوسل شود تا بتواند این اماره قانونی‌ بی‌گناهی(وفق قانون فرانسه)یا اصل برائت را (وفق قانون ایران و فقه)از حجیت و اعتبار ساقط نماید4. بخش دوم-نقش طرفین و قاضی در اثبات امور حکمی و امور موضوعی هرکدام از قاضی و طرفین دعوا در امر دادرسی مدنی وظایفی دارد که به عنوان یک‌ قاعده کلی مطرح است(فصل اول)،ولی با این‌ حال این اصل تأسیسی در برخی موارد با استثنا مواجه می‌شود(فصل دوم). البته با تصویب آیین دادرسی مدنی و کیفری جدید می‌توان تلاش‌ها را به سمت‌ یک نوع آیین دادرسی تفتیشی سوق‌یافته‌ مشاهده نمود که در این سیستم،نقش قاضی‌ در”کشف حقیقت‌”بسیار مهم تلقی شده و قاضی نقش فعالی را در جریان دعوا برای نیل‌ به این مهم به عهده گرفته است. این در حالی است که در امور کیفری‌ علاوه بر طرف متضرر از جرم،با توجه به اصل‌ برائت،و اماره بی‌گناهی همه‌12،بار اثبات‌ دلیل اساسا بر عهده قاضی و یا مدعی العموم‌ قرار می‌گیرد که با مدد دلایل محکم با استناد به علمی که برای وی حاصل شده است،13 جرم را متوجه متهم سازد و برای وی راه گریزی‌ از اتهام باقی نگذارد14.”