مجازات قسم و شهادت دروغ

نویسنده : نوری، رضا ؛

(‎3 صفحه – از 43 تا 45 )

خلاصه ماشینی: در قانون مدنی ایران مواد و مقررات مربوط به شهادت که در مواد 106 الی 1314 منعکس گردیده است در سه دوره تقنینیه، یعنی آبان ماه 1314،دی ماه 1361 و آبان ماه 1370 دستخوش تغییرات و تحولاتی گردیده که بیانگر نقش و اهمیت شهادت و اثر اثباتی شهادت در هر یک از زمانهای فوق الاشعار است زیرا به موجب ماده 1306 قانون سال 1314 جز در مواردی که قانون استثناء کرده است هیچیک از عقود و ایقاعات و تعهدات را که موضوع آن عینا یا قیمتا بیش از پانصد ریال باشد نمی‌توان فقط به وسیله شهات اثبات کرد،که به دلیل وضعیت خاص اجتماعی،مقنن قانون مدنی ارزش شهادت را تا حد دعوایی که ارزش مالی پانصد ریال باشد تنزل داده است و به موجب ماده 1307 نیز مقرر گردیده است در امور مربوط به ماده 1306 کسی هم که مدعی است به تعهد خود عمل نموده نمی‌تواند ادعای خود را فقط با شهادت شهود ثابت نماید مگر اینکه مبلغ مورد ادعا فقط تا پانصد ریال اثبات نماید و به موجب ماده 1308 نیز در دعوی سقوط حق از قبیل اقاله فسخ و ابراء و امثال آنها در مقابل سند رسمی یا سندی که اعتبار آن در محکمه محرز باشد ولو اینکه موضوع سند کمتر از پانصد ریال هم باشد با شهادت قابل اثبات نیست!!،چون این سه ماده از قوانین مربوط به نظم مومی نبود عموما افراد در معاملات و یا قراردادهایشان شرط خلاف آن را به صورت صریح یا ضمنی قید کرده و روح جامعه این مواد را عملا با توجه به استنباطی که از احکام فقهی در باب بینه شرعیه داشتند،نپذیرفته و با پذیرش گواهی بعنوان دلیل اثبات ادعای خود،نقش و اهمیت شهادت را جنبه رسمیت می‌بخشیدند.