تمایز بین نظامیان و غیر نظامیان در مخاصمات مسلحانه: بین المللی و تطبیق با قانون ارتش جمهوری اسلامی ایران

نویسنده : ظاهری، علی رضا ؛

(‎7 صفحه – از 72 تا 78 )

خلاصه ماشینی: “» سپس در ادامه در ماده 4 خود ماموریت و وظایف نیروی انتظامی جمهوری اسلامی‌ ایران را بیان می‌کند که در بند 15 خود آشکار می‌دارد: «همکاری با سایر نیروهای مسلح‌ جمهوری اسلامی ایران در موقع لزوم و بنا به‌ دستور»پس مطابق قانون ایران این دسته از افراد از وضعیت غیرنظامی برخوردار می‌باشند و به موجب قانون داخلی(قانون‌ نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران)ر مواقع ضرورت و بنا به دستور جزء نیروهای‌ مسلح محسوب می‌شوند که البته باید به‌ اطلاع طرف مقابل برسد. حقوق بین‌الملل مجری در مخاصمات‌ مسلحانه بین‌المللی تنها در یک فرصت به افراد اجازه می‌دهد که بر اساس تصمیم مستقل خود در مخاصمات مشارکت مستقیم داشته باشند و این مورد Levee en masse بیان شده‌ در ماده 2 کنوانسیون چهارم 1907 میلادی‌ لاهه و پراگراف 6 قسمت الف ماده 4 کنوانسیون سوم 1949 میلادی ژنو می‌باشد. به موجب پاراگراف 2 ماده 50 کنوانسیون‌ سوم ژنو و پاراگراف 1 ماده 45 پروتکل اول‌ منضم هرگاه تردیدی در مورد وضعیت اولیه‌ شخصی که در مخاصمات مشارکت نموده و در دست دشمن اسیر شده است رخ می‌دهد با یک چنین شخصی تا زمانی که وضعیتش به‌ وسیله یک دادگاه صالح تعیین شده است باید به عنوان زندانی جنگی رفتار کرد.”