مجازاتهای بازدارنده

نویسنده : قهرمانی، عسگر ؛

(‎3 صفحه – از 50 تا 52 )

خلاصه ماشینی: همان‌گونه که ملاحظه می‌شود، اصطلاح«مجازاتهای بازدارنده»را ابتدائا امام خمینی(ره)در سال 1364 به مجازاتهایی که برای متخلفین از احکام سلطانیه تعیین می‌گردد،اطلاق فرمودند و بعد این اصطلاح توسط قانونگزار در قانون تشکیل دادگاههای کیفری 1 و 2 و شعب دیوان عالی کشور مصوب 1368 و قانون مجازات اسلامی مصوب 1370،به منظور تفکیک دو دستۀ«تعزیرات شرعیه»و «احکام سلطانیه»از یکدیگر،به کار گرفته شد که در صورت ارتکاب جرایم تعزیری از ناحیۀ افراد جامعه،مجازات تعزیرات،و در صورت تخلف از احکام سلطانیه، مجازاتهای بازدارنده در مورد آنان اعمال می‌شود. بررسی مادۀ 17 قانون مجازات اسلامی مادۀ 17 قانون مجازات اسلامی در مورد مجازاتهای بازدارنده چنین مقرر می‌دارد: «مجازات بازدارنده،تأدیب یا عقوبتی است که از طرف حکومت به منظور حفظ نظم و مراعات مصلحت اجتماع در قبال تخلف از مقررات و نظامات حکومتی تعیین می‌گردد؛ از قبیل حبس،جزای نقدی،تعطیل محل کسب،لغو پروانه و محرومیت از حقوق اجتماعی و اقامت در نقطه یا نقاط معین و منع از اقامت در نقطه یا نقاط معین. »،در حالی که دیوان عالی کشور در ابتدای رأی خود چنین می‌گوید:«مجازاتهای بازدارنده مذکور در مادۀ 17 قانون مجازات اسلامی به ضرورت حفظ نظم و مصلحت اجتماع دربارۀ کسانی اعمال می‌شود که مرتکب جرم عمدی شده و تعیین مجازات تعزیری مقرر در قانون برای تنبیه و تنبه مرتکب کافی نباشد…