ضمانت، گسترش یا انتقال محل پرداخت؟
نویسنده : معرفت، محمد هادی ؛
(4 صفحه – از 12 تا 15 )
خلاصه ماشینی: “» به قلم:آیت الله محمد هادی معرفت (به تصویرصفحه مراجعه شود) از دیرباز،این مسأله در میان فقها مطرح بوده:آیا ضمانت به معنای گسترش محل پرداخت است،یا آن که عهده مدیون به ضامن منتقل می‌گردد؟ اصطلاحا،مسأله بدین گونه طرح می‌شود:«هل الضمان ضم ذمة الی ذمة أم هو نقل ذمة الی اخری»آیا ضمانت،پیوند دو عهده ضامن و مضمون عنه است،یا آن که عهده مضمون عنه(مدیون)آزاد و بر عهده ضامن تعلق می‌گیرد،و ذمهء دین انتقال یافته است؟ در صورت اول،دست خواهان باز بوده، می‌تواند از مدیون مطالبه کند،و اگر امتناع ورزد،یا امکان دسترسی به وی نباشد،طبق تعهد ضامن از او مطالبه می‌کند. طبق همین برداشت،ضمانت‌های بانکی برای دریافت وام و نحوهء جنبه شرعی دارد،و شخص ثالث که ضمانت می‌کند،ضمانت وی شرعی است و در صورت تعذر امکان وصول دین،از طرف بانک می‌تواند به شخص ضامن مراجعه کنند،البته در درجه اول،شخص مدیون(وام گیرنده)مورد مطالبه خواهد بود، و این نوع ضمانت،چون جنبهء عقلائی دارد،و از نظر عرف و بازار امری معقول به شمار می‌رود،لذا تمامی جوانب عرفی آن کامل،و مورد امضاء شرع قرار می‌گیرد. در نتیجه ضمانت هر یک در مقابل مالک،بدین معنی خواهد بود که دست او باز است از شخص اول تا آخرین فرد را می‌تواند مورد مطالبه قرار دهد،و همگی در مقابل او عهده دار هستند و این همان توسعه و گسترش محل پرداخت را می‌رساند. اینک نظری به استدلال صاحب مفتاح الکرامة و مرحوم صاحب جواهر: 1-اولا ریشه اشتقاقی کلمه،هیچگونه ربطی به معنی و مفهوم آن ندارد،باید دیه مقصود عرف و عقلا از این گونه قرار داد (ضمانت)چیست،آیا تبرئه مدیون است یا تعهد ذمه او؟که قطعا تبرئه نیست و همان تعهد در تعهد است که جنبه وثیقه دین را دارد.”
آخرین دیدگاه‌ها