بررسی بند «د» ماده 232 قانون آیین دادرسی کیفری و اختلاف نظر در مصادیق آن

نویسنده : نعمتی، محمد علی ؛

(‎4 صفحه – از 258 تا 261 )

خلاصه ماشینی: “آنچه استنباط می‌شود این است که یک عمل دارای دو اثر است یکی جراحات وارده‌ به مصدوم و دیگری از لحاظ بیم تجری با عدم‌رعایت نظامات که این عمل دو مجازات‌ دارد یکی به فرض حبس و دیگری دیه که غیرقابل تفکیک می‌باشد و اگر یکی از جنبه‌ها قابل تجدیدنظر باشد جنبه دیگر نیز قابل تجدیدنظر است و از ماده 234 قانون‌ آیین دادرسی کیفری هم که بیان می‌دارد«در مواردی که رأی دادگاه راجع به جنبه کیفری‌ و دعوای ضرر و زیان تواما صادر شده چنانچه یکی از جنبه‌های مذکور قابل درخواست‌ صلاحیت مرجع تجدیدنظر نیز بر همین مبنا خواهد بود»ماده 316 قانون آیین دادرسی‌ کیفری سابق مبتنی بر این اساس بود و قانونگذار در موارد اعمال مجرمانه که هم جنبه‌ عمومی و هم جنبه ضرر و زیان دارد حتی اگر به فرض جنبه ضرر و زیان مطابق ماده 331 قانون آیین دادرسی مدنی(که بیان می‌دارد احکام زیر قابل درخواست تجدیدنظر می‌باشد:الف-در دعاوی مالی که خواسته یا ارزش آن از سه میلیون ریال متجاوز باشد.”