صلاحیت تکمیلی دیوان کیفری بین المللی

نویسنده : شریعت باقری، محمد جواد ؛

(‎28 صفحه – از 79 تا 106 )

خلاصه ماشینی: “از جمله: 1-چگونه در اساسنامه اصل برتری صلاحیت محکمه بین المللی نسبت به محکمهء داخلی نفی شده است؟ 2-دادگاه ملی صلاحیتدار چگونه تعیین می‌گردد و در صورت تعدد دادگاههای‌ صلاحیتدار چه باید کرد؟ 3-در اساسنامه تقدم صلاحیت محاکم ملی مطرح است یا تقدم رسیدگی آنها؟ 4-رابطهء اصل عدم جواز محاکمه مضاعف با اصل تکمیلی چیست؟ 5-اختلاف در توصیف جرم چگونه حل می‌شود؟ 6-دولت«غیر مایل یا غیر قادر به سیدگی»کیست؟ 7-آیا برای اعمال صلاحیت محاکم ملی قانونگذاری خاص لازم است؟ در این نوشتار بدوا به ذکر کلیاتی در مورد تعارض دادگاهها در حقوق بین الملل‌ خواهیم پرداخت(فصل 1). معذالک چنین مقرر نموده است که محاکم ملی تنها در صورتی که دادگاه بین المللی آن را منع نکرده باشد نسبت به صلاحیت دادگاه بین المللی تقدم دارند و در عین حال نیز پیش‌بینی کرده است که دستور ممنوعیت می‌تواند توسط دادگاه داخلی‌ (High Nationa Court) رد شود در صورتی که جرم در صلاحیت زمانی و محلی‌ (1)- Flavial LATTANZI,”The Complementary Character of the Jurisdiction of the Cour with respect to national Jurisdictions”in The International Criminal Court, Comments in the Draft Statute,Editoriale Scientifica,University of Teramo,1998, p. آیا باید بر آن بود که‌ هرگاه یک دولت عضو یا شورای امنیت وضعیتی (Situation) را به دادستان ارجاع‌ نماید مقررات ماده 17 در مورد صلاحیت تکمیلی قابل اعمال نیست زیرا ماده 17 تنها مربوط به موضوع (Case,affaire) است و نه وضعیت؟چنین تفسیری از اساسنامه‌ بسیار مشکل به نظر می‌رسد اگرچه نویسندهء مقاله‌ای که قبل از کنفرانس رم به چاپ‌ رسیده است بین الفاظ مذکور چنین تمایزی قائل شده است.”