بزه پوشی

نویسنده : صادقی، محمد هادی ؛

(‎32 صفحه – از 161 تا 192 )

خلاصه ماشینی: “بسیاری از مؤلفین متأثر از اندیشه‌های اسلامی به ترک کیفر و عدم حرص بر آن‌ ترغیب نموده و بر آثار زیانبار اجرای مکرر مجازات و شهرت یافتن به بدی توجه‌ داده‌اند خواجه طوسی دراین‌باره می‌نویسد:«از عادت گرفتن توبیخ و مکاشفت‌ احتراز باید کرد که موجب وقاحت شود و بر معاودت تعریض دهد که«الانسان حریص‌ علی ما منع»به استماع ملامت کند و ارتکاب قبایح لذات کند از روی تجاسر»1 غزالی نیز بزه‌پوشی را به هفت دلیل جایز شمرده و بر آن ترغیب کرده است: «بدانکه… 4 آثار سوءحاصل از انتشار جرم و نیز ضرورت واکنشی مناسب با آن و هماهنگ‌ با انتظارات عمومی-که ناشی از شیوع بزهکاری در جامعه است-تمایل به بزه‌پوشی‌ و امکان آن را منتفی می‌سازد-زیرا اصرار بر عدم تعقیب جزایی در این موارد- چه بسا احتمال قضاوت ناخوشایندی را در پی داشته باشد که بر مبنای آن مجرمین، جدیت دستگاه عدالت جزایی را در مبارزه با بزهکاری مورد ترید قرار دهند و این‌ قضاوت و بردات نامناسب زمینه تجری بیشتر تبهکاران را فراهم سازد. اگرچه برخی در صورت آشکار شدن جرم نیز قائل به محدودیتهایی در امر کشف‌ و تعقیب شده و نوشته‌اند اگر از درون خانه‌یی صدای لهو معصیت‌آمیزی بشنود و ظاهر امر چنین نشان دهد که اهل خانه بدین وسیله قصد تجاهر به فسق دارند نمی‌تواند به خانه داخل شود بلکه از بیرون خانه به آنها هشدار می‌دهد و آنان را از معصیت بازمی‌دارد زیرا در اینجا گناهی که آشکارا انجام می‌شود همان صدا است و محتسب حق جلوگیری از همان مقدار را دارد و بیشتر از آن وظیفه او نیست.”