دادرسی فوری و دستور موقت در قلمرو صلاحیت دیوان عدالت اداری

نویسنده : صدرالحافظی، نصرالله ؛

(‎16 صفحه – از 69 تا 84 )

خلاصه ماشینی: “و نیز شعبه هفده دیوان‌ عدالت اداری به شرح دادنامه شماره 356 مورخ 26/8/70 در پرونده کلاسه‌ 70/334 چنین رأی داده است که«خواسته شاکی با توجه به مندرجات ستون‌ خواسته و متن دادخواست صدور دستور موقت مبنی بر عدم اجرای مفاد اخطاریه‌ 2/10/69 شهرداری منطقه 17 تهراندر مورد جمع‌آوری دکه دارای پروانه رسمی است و اصل دعوی و بطلان اقدامات شهرداری که در صلاحیت دیوان‌ میباشد درخواست نگردیده علیهذا نظر به اینک با مراجعه شاکی به دادگاههای‌ حقوقی یک تهران شعبه مرجوع الیه بهر تقدیر حسب مقررات ماده 772 قانون‌ آئین دادرسی مدنی تکلیف رسیدگی به درخواست مطروحه را داشته و از طرفی در مقررات مربوط به دیوان عدالت اداری اساسا دستور موقت پیش‌بینی نشده و مورد عمل و قابل طرح و اقدام در دیوان نمیباشد. بالاخره شعبه چهار دادگاه حقوقی یک اصفهان در دعوی مطروحه به طرفیت‌ سازمان برق به خواسته رفع اثر از تصمیم آن سازمان مبنی بر تملک قسمتی از ملک خوانده به منظور نصب ترانسفورماتور و صدور دستور موقت به استناد ماده‌ 771 قانون آئین دادرسی مدنی و اینکه دعوی از مصادیق ماده 11 قانون دیوان‌ عدالت اداری بوده و اتخاذ تصمیم راجع به درخواست صدور دستور موقت هم به‌ تبع دعوی اصلی در صلاحیت دیوان عدالت اداری قرار دارد در هر دو قسمت قرار عدم صلاحیت خود را صادر کرده و پرونده به واسطه اعتراض وکیل خواهان به‌ قرار مزبور در قسمت دستور موقت به دیوانعالی کشور ارسال شد و شعبه هشتم آن‌ دیوان به شرح دادنامه شماره 488/8 مورخ 17/7/67 چنین رأی داده است که‌ «با توجه به محتویات پرونده اعتراض تجدید نظر خواه فقط مربوط به صدور قرار عدم‌ صلاحیت نسبت به تقاضای دستور موقت است این اعتراض وارد نیست.”