آزادی فردی و حدود آن در حکومت اسلامی

نویسنده : مهرپور، حسین ؛

(‎20 صفحه – از 25 تا 44 )

خلاصه ماشینی: “2-آزادی اعمال و رفتار اجتماعی انسان- در مورد اینگونه اعمال و رفتار،اسلام نیز در بعد اعمال حکومت تقریبا همانند آنچه در اعلامیه‌های حقوق بشر آمده است عمل میکند یعنی معتقد به آزادی انسان‌ هست به او اختیار گزینش میدهد ولی این آزادی تا جائی است که به حقوق دیگران، آزادی دیگران،نظم عمومی و مصالح جامعه لطمه وارد نسازد،بنابراین انسان‌ آزادی شغل و کسب و کار،رفت و آمد،اقامت در محلی که میخواهد،آزادی قلم‌ و بیان و تشکیل انجمن و اجتماعات را دارد ولی در اعمال این حقوق باید مراعات‌ حقوق دیگران را بنماید و هرجا خواست تجاوز به حقوق دیگران بکند آزادی محدود میشود و برای تخلف از آن علاوه بر پیش‌بینی کیفر اخروی،مجازات و ضمانت‌ اجرای دنیوی که حکومت مباشر اعمال آن است پیش‌بینی شده است. در خردادماه سال 1362 قانون تأسیس وزارت اطلاعات از تصویب مجلس شواری- در زمینه اعمال و رفتار اجتماعی افراد نیز حکومت اسلامی،نه تنها مانع اعمال‌ این آزادیها نیست بلکه مشوق آزادیهای مزبور نیز هست آزادی شغل و کسب و کار،آزادی بیان و قلم و شرکت در اداره امور کشور و انتخاب شیوه بهتر برای اداره‌ جامعه،مورد حمایت اسلام است و یک حکومت مبتنی بر ایدئولوژی اسلامی باید آنها را رعایت کند1قرآن مجید،مسلمانها را به صفت ممتاز شورائی بودن کارشان‌ میستاید: (و امرهم شوری بینهم سوره شوری آیه 38)و به پیامبری اسلام امر میکند که در کارها با مردم مشورت کند: (و شاورهم فی الامر -سوره آل عمران آیه 154) و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که با بینش اسلامی تنظیم شده در اصل 6 مقرر میدارد:«در جمهوری اسلامی ایران امور کشور باید به اتکاء آراء عمومی اداره‌ شود…”