بررسی اجمالی صلاحیت دیوان بین المللی دادگستری لاهه

نویسنده : میر عباسی، سید باقر ؛

(‎20 صفحه – از 181 تا 200 )

خلاصه ماشینی: مجمع عمومی در تاریخ 11 دسامبر 1946 بنا بتوصیه‌ای که از طرف شورای امنیت رسیده بود،شرایط مزبور را که در تمام موارد مشابه یکسان می‌باشد،طی قطعنامهء شمارهء(1)91 بشرح‌ زیر تعیین کرد: «الف-قبول مقررات اساسنامهء دیوان بین المللی دادگستری؛ ب-قبول کلیهء تعهدات یک عضو سازمان ملل متحد که بموجب مادهء-94 منشور مقرر شده‌است؛ ج-تعهد برای شرکت در پرداخت مخارج دیوان به میزان عادلانه‌ای که‌ مجمع عمومی هرچند یک‌بار و پس از مشورت با دولت سوئیس معین‌ می‌کند». بند 2 مادهء 36 اساسنامهء منشور مقرر می‌دارد1:«شرایطی که‌ بموجب آن سایر کشورها می‌توانند با رعایت مقررات خاص عهدنامه‌های‌ جاری،به دیوان مزبور رجوع کنند از طرف شورای امنیت معین خواهد شد؛ بدون اینکه در هیچ مورد،در آن شرایط برای اطراف دعوی یک عدم تساوی‌ در مقابل دیوان تولید گردد». 1-دیوان بین المللی دادگستری برای کشوری که جزو قبول‌کنندگان اساسنامهء دیوان بین المللی دادگستری نمی‌باشد،طبق شرایط آتی مفتوح است:یعنی آن کشور قبلا اعلامیه‌ای به دفتر دیوان داده و بموجب آن صلاحیت دیوان را طبق منشور ملل متحد و در حدود اساسنامه و آئین دادرسی دیوان قبول کرده باشد و تعهد کند که با حسن‌نیت تصمیم یا تصمیمات دیوان را اجرا و تمام تعهدات اعضای ملل متحد را بموجب مادهء 94 منشور تقبل کند. به لیست این عهدنامه‌ها و قراردادها،عهدنامه‌ها و قراردادهای‌ دیگری را باید افزود که برطبق آنها به دیوان دائمی دادگستری بین المللی‌ اعطای صلاحیت شده‌است؛زیرا طبق مادهء 37 اساسنامه:«هرگاه‌ بموجب یک عهدنامه یا قراردادی که هنوز معتبراست،ارجاع اختلاف به‌ هیئت قضاتی پیش‌بینی شده باشد که بایستی از طرف جامعهء ملل یا دیوان‌ دائمی دادگستری بین المللی تشکیل گردد،نسبت به امضاکنندگان این‌ اساسنامه آن هیئت قضات عبارت خواهد بود از دیوان بین المللی‌ دادگستری.