بررسی جایگاه حقوقی طب سنتی و مکمل و چالشهای پیش روی آن در ایران

نویسنده : ذاکرصالحی، غلامرضا؛

(‎18 صفحه – از 103 تا 120 )

چکیده:
در سال های اخیر طب سنتی و مکمل از سوی جامعه با اقبال زیادی مواجه بوده است ، اما متناسب با این گسترش شاهد حمایت قانونی و بسط و تکامل حقوقی در این حوزه نبوده ایم . درگذشته چند بار شاهد ممنوعیت طبابت در حوزه طب سنتی بوده ایم . برخی ازشاخه های طب مکمل نیز با مشکلات مشابهی رو به رو بوده است . در دهه اخیر پس از انتشار راهبرد توسعه طب سنتی توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) در ایران نیز فضا برای ادامه فعالیت طب سنتی مساعد گردید. این فراز و فرودهای بسیار، ضرورت طرح بحث های بنیادین حقوقی را در این زمینه مضاعف میکند. هدف مقاله حاضر تبیین جایگاه حقوقی طب سنتی و مکمل و اصلیترین چالش های حقوقی است که در نظم کنونی ایران در این زمینه به منصه ظهور رسیده است . روش این مطالعه اسنادی و متکی به تحلیل حقوقی است . این مطالعه چهار چالش عمده را بازشناسی کرده است که عبارتند از: چالش مخالفت یا موافقت با نظم عمومی و اخلاق حسنه ، چالش تفسیر دوگانه از حق بر سلامتی، کدگذاری نشدن همه دانش های بومی طب سنتی و مکمل و در نهایت ضعف هویت صنفی. توجه ویژه به رفع چالش های چهارگانه ، کم و بیش مورد توجه سایر نویسندگان نیز بوده است . دو چالش نخست جنبه فکری و نظری و چالش سوم و چهارم جنبه عملی دارند. کمکی که این شاخه های طب به تامین دسترسی به خدمات پزشکی و توسعه حق انتخاب مردم میکنند باید مورد توجه قرار گیرد. موضوع گسترش دسترسی به خدمات پزشکی و تنوع دسترسی با ایده حق بر سلامتی سازگارتر است ، زیرا گسترش شاخه هایی چون طب سنتی و مکمل خود به خود موجب توسعه دسترسی به خدمات پزشکی و تنوع بیشتر آن ها میشود، پس از آن ، مساله کیفیت خدمات مطرح میشود. در زمینه تضمین کیفیت ، مشارکت بیشتر متخصصان طب سنتی و مکمل در ترکیب هیات های نظارتی و بهره گیری از الگوی تلفیقی نظارت میتواند به کاهش مشکلات موجودکمک کند.