بررسی وضعیت کار کودکان در حقوق ایران، از منظر ماده چهار اعلامیه جهانی حقوق بشر

نویسنده : رحمتی فر، سمانه؛

(‎24 صفحه – از 283 تا 306 )

چکیده:
کار کودکان، به منزله بهره ­کشی از ظرفیت بالقوه نسل آینده برای نسل حاضر است و فرصت توسعه فردی را از کودک می­رباید. نظام­های حقوقی در ارتباط با این مقوله راه­کارهای گوناگونی در پیش می­گیرند؛ از این بین نظام حقوقی ایران راه­کارِ ممنوعیت مطلقِ کار کودکان را انتخاب کرده است که به نظر می­رسد با واقعیت فرهنگی و اقتصادی حاکم بر جامعه سازگاری ندارد. راه­کار جایگزین می­تواند محدودیت همه انواع کار و ممنوعیتِ مسؤلانه آن دسته از کارهایی باشد که کودکان را در وضعیت بردگی قرار می­دهد. منظور از بردگی، قرارگرفتن در یکی از این حالات است: اعمال حقوق مالکانه بر انسان، انجام بدترین اشکال کار و نداشتن وقتِ خصوصی. دولت می­تواند از طریق نظارتِ کنش­گر، پاسخ­گو کردن بخشِ خصوصی در برابر کار کودکان، بازنگری در جایگاه حقوقی کودک، استثنا قائل نشدن برای حوزه شمول قانون کار و تمایز گذاشتن میان انواع کار از حیث حداقل سن ورود و شرایط حاکم بر هر شغل مانع از قرار گرفتن کودک در یکی از این وضعیت­ها به واسطه مناسبات کار شود.