عفو در پرتو تحولات حقوق بین الملل و تأسیس دیوان کیفری بین المللی

نویسنده : جسیکا گاورون؛ مترجم : ابراهیم گل، علی رضا؛

(‎42 صفحه – از 311 تا 352 )

خلاصه ماشینی: “کمیته به هنگام اتخاذ تصمیم در مورد قانون عفو اروگوئه،با تأکید افزون‌تری،دیدگاه‌هایی را که در تفسیر کلی شماره 02 خویش ارائه داده بود مجددا مورد تأیید قرار داد و اظهار داشت که عفو برای نقض‌های فاحش حقوق‌ بشری با تعهدات یک دولت عضو به موجب میثاق مغایرت دارد. کمیته‌ نتیجه‌گیری کرد که قانون عفو مورد بحث عملا از انجام تحقیقات مقتضی راجع- به نقض‌های حقوق بشری سابق ممانعت به عمل آورده و به این ترتیب مانع‌ دسترسی قربانیان به طرق جبرانی مؤثر شده است(عدم انجام تحقیقات و عدم‌ ارائه گزارش نهایی،مانعی مهم در تعقیب و پیگیری طرق جبران خسارت مدنی‌ تلقی می‌شود). تا جایی که به حقوق بین‌الملل مربوط است دادگاه مزبور میان شرایط مخاصمات بین‌المللی و تعهدات ناشی از آن و درگیری‌ها و مخاصماتی که در داخل یک کشور به وقوع می‌پیوندد تمایز قائل شده و در ارتباط با درگیری‌های‌ اخیر استدلال کرد که این خود دولت است که تعیین می‌کند چه تدابیری را برای‌ تسهیل آشتی و بازسازی به کار بندد. Archbishop Desmond Tutu برخلاف شیلی،افکار عمومی جهانی عموما فرایند عفو آفریقای جنوبی را مورد تأیید قرار داده است؛به‌عنوان مثال شایان توجه است که قطعنامه‌های‌ مجمع عمومی که در دوره رژیم تبعیض نژادی صادر شدند صریحا تبعیض‌ نژادی را به‌عنوان یک نقض فاحش حقوق بشر و یک جنایت علیه بشریت‌ محکوم کرده و دولت‌ها را به اجرای کنوانسیون منع آپارتاید و تعقیب مجرمان‌ فراخوانده‌اند،اما قطعنامه‌های بعدی با استقبال از گذار به دموکراسی،راجع به‌ این موضوع ساکتند.”