مسؤولیت جزایی اطفال و مجانین در قانون راجع به مجازات اسلامی

نویسنده : نوربها، رضا؛

(‎14 صفحه – از 27 تا 40 )

خلاصه ماشینی: اما آیا وقتی قانون خود با صراحت کلمهء«بلوغ شرعی»را به کار برده و متبادر از آن فقط بلوغ از نظر شرع اسلام است می‌توان چنین توجیهی‌ کرد،بخصوص اگر توجه کنیم که قوانین جزائی را نمی‌توان به شکل موسع‌ تفسیر کرد؟ نکتهء سوم در زمینهء مسؤولیت جزایی اطفال،اشکال در تبصره‌های‌ 2 و 3 مادهء 26 است که هریک جای بحث دارد. زیرا اولا جرایم مهمه مشخص‌ نشده که چه جرایمی هستند و در این مورد قانون نظر به تشخیص دادگاه‌ داشته است،اما در اینجا نیز مشکل رفع نمی‌شود و چون دادگاهها می‌توانند بنا بر تشخیص خود این جرایم را تفکیک کنند لذا سلیقهء شخصی به کار خواهد رفت؛ثانیا قانون در این بند مشخص نکرده است که این تنبیه از ناحیهء چه‌ کسی یا کسانی باید اجرا شود. اگر این تنبیه را دادگاه باید مشخص کند که با توجه به مادهء 26 تربیت اطفال به نظر دادگاه بستگی دارد و تنها دادگاه چنین حقی دارد،باید نحوه و روش این تنبیه نیز مشخص شود و صرف اظهار این مطلب که تنبیه بایستی به کیفیتی باشد که دیه به آن تعلق‌ نگیرد کافی نیست،بخصوص اگر این تنبیه به عهدهء کانون اصلاح و تربیت‌ قرار گیرد که با توجه به انحلال دادگاه اطفال بزهکار و اینکه عملا دادگاه‌ بر کانون نظارتی ندارد دشواریهای زیادی بروز خواهد کرد،به ویژه که‌ روشهایی نیز وجود دارد که می‌تواند عملا تنبیه را به شکلی جلوه دهد که دیه‌ به آن تعلق نگیرد،و چون ممکن است از این روشها آگاهانه و یا ناآگاهانه‌ استفاده شود باید قانون مانع اعمال آنها گردد.