تأثیر و مفهوم کنسانسوس در تدوین حقوق بین الملل

نویسنده : اریک سوئی؛ مترجم : بیگ زاده، ابراهیم؛

(‎34 صفحه – از 241 تا 274 )

خلاصه ماشینی: »11 اما قبل از آن در 1962،کمیتهء کاربردهای مسالمت‌آمیز فضای‌ ماورای جو تصمیم گرفته بود که«هدف تمام اعضای کمیته و زیر کمیته‌هایش انجام کار کمیته به شکلی است که بدون مبادرت به‌ (10) rapport de la commission des nations unies pour le droit commercial international sur les travaux de sa premie?re session,29 janvier-26 fe?vrier 1968,assemble?e ge?ne?rale, documents officiels:vingt-troisie?me session,supple?ment no. 13معهذا،باید توجه کرد که سومین کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد حقوق دریاها پیش‌نویس‌ مقررات داخلی«کلاسیک»را که توسط دبیر کل سازمان ارائه شده بود تغییر داد و این کار برای منظور کردن روش«توافق شرافتمندانه»*مصوب‌ 16 نوامبر 1973 مجمع عمومی بود که طبق آن کنفرانس باید تمام تلاش‌ خود را جهت دستیابی به یک توافق در موضوعهای ماهوی با استفاده از کنسانسوس به کار می‌گرفت و در آن موضوعها به رأی متوسل نمی‌شد مگر آنکه تمام تلاشها عقیم می‌ماند. در پرتو این چند مثالی که از رویه‌[بین‌المللی‌]بیان گردید،زمینهء این نتیجه‌گیری مهیاست که هیچ مانعی وجود ندارد که کنفرانس‌های‌ متشکله تحت نظر مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مقررات داخلی خود کنسانسوس را،چه برای اخذ تصمیمات و چه به‌عنوان روش کار،تصویب‌ نمایند. 22اگر این تعریف همراه تعریفی که در 1973 توسط کنفرانس همکاری و امنیت اروپا تصویب شده که براساس آن‌ «کنسانسوس عبارت است از عدم وجود هرگونه اعتراض رسمی توسط یک‌ نماینده و لحاظ شدن آن توسط وی به‌عنوان مانعی جهت تصویب تصمیم‌ موردنظر»در نظر گرفته شود،باید این‌گونه نتیجه‌گیری نمود که کنسانسوس، زمانی که طرف معترض اعتراضش را چنان بنیادین می‌داند که می‌تواند مانع از تحقق توافق عمومی گردد،می‌تواند واقعا به‌معنای اتفاق آراء تعبیر شود.