علل جرم انگاری حداکثری و بایدهای تحول ساختاری آن در ایران

نویسنده : محمد نژاد، حیدر؛ تاجیک، رضا؛

(‎22 صفحه – از 131 تا 152 )

چکیده:
جرم انگاری حداکثری به معنی وجود قوانین بیش از اندازه در حیطه حقوق جزا است و مؤید تحدید حقوق و آزادی­های شهروندان از سوی هیأت حاکم است. باید گفت علل بنیادین جرم­انگاری حداکثری در ایران، گستردگی و تمامیت­خواهی دولت در همه زمینه­ها و همچنین ورود دولت به حوزه­ی اخلاق و حریم خصوصی و قلمروهای مختلفی چون امور سمعی و بصری و نحوه پوشش افراد است که این امر نه تنها موجبات قرار دادن انحرافات اجتماعی در قالب جرم و اختلاط مرزهای جرم و گناه را فراهم کرده است، بلکه به دلیل بی­توجهی به ارزش­ها و نگرش­های مردم، زمینه­های کاهش ابهت دستگاه عدالت کیفری را نیز فراهم کرده است. گاه ممکن است با چرایی علل ساختاری جرم­انگاری حداکثری در ایران مواجه شویم. باید گفتبا توجه به پژوهش صورت گرفته می­توان نتیجه گرفت که عواملی چون دور شدن از فلسفه­ی تفکیک قوا، وجود نهادهای موازی جرم­انگار از جمله مجمع تشخیص مصلحت نظام، شورای عالی انقلاب فرهنگی، مجلس خبرگان و شورای نگهبان قانون اساسی از جمله علل ساختاری جرم انگاری حداکثری در ایران هستند. تحمیل هزینه­های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بر بدنه­ی دولت و جامعه از جمله آثار و نتایج و پیامدهای جرم­انگاری حداکثری هستند و به منظور مقابله با این چالشِ نظام عدالت کیفری باید در پی مقابله با این موضوع برآمد؛ در این میان ضرورت تفکیک قوا و جرم­انگاری حداقلی و جرم زدایی از راهکارهای تحول ساختاری و قانونگذاری کیفری در تقابل با جرم انگاری حداکثری است. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی سعی در بررسی علل جرم انگاری حداکثری و بایدهای تحول ساختاری آن در ایران خواهیم داشت.