چارچوب حقوقی قطعنامه 1696 شورای امنیت در مورد برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران
(6 صفحه – از 289 تا 294 )
خلاصه ماشینی: چارچوب حقوقی قطعنامه ١٦٩٦ شورای امنیت در مورد برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران گروه پژوهشی حقوق عمومی وبین الملل پژوهشکده حقوقی شهردانش مقدمه با اینکه برای فعال کردن دیپلماسی کشورو تقویت همگرایی دولتهای در حال توسعه و مخالف سلطة غرب ، تلاشهای زیادی صورت گرفت اما اروپایی ها با همراه شدن با قطعنامه پیشنهادی ایالات متحد، تهدیدهای خود را که بویژه در بسته پیشنهادی ١+٥ در مورد برنامه هسته ای ایران آمده بود، عملی کردند و با بهره گیری از فضای حا کم در شورای امنیت (و اقتدارات اجرایی آن در سطح سازمان ملل متحد و همچنین جامعه بین المللی در کلیت آن )، ایران را تحت پوشش فصل هفتم منشور ملل متحد قرار دادند. در نهایت پس از اینکه چندین بار شورا متعاقب بررسی های تفصیلی علنی و غیرعلنی نتوانست به نتیجه ای قطعی در مورد احراز ماهیت فعالیتهای هسته ای کشور و نوع وا کنش قابل انجام در قالب منشور دست یابد، این بار با حصول اجماع میان آنها و به رغم مخالفت دولت قطر، قطعنامه مورد نظر آمریکا را که در نشست پاریس (با برخی جرح و تعدیلها) تأیید شده بود، به تصویب رساند و سایر اعضای غیردائم شورا نیز هیچگونه عکس العمل خاصی در برابر آن نشان ندادند. در هر حال ، از نظر حقوقی شورا برای تصویب این قطعنامه بدون اینکه به فصل ششم منشورکه امکان حل و فصل مسالمت آمیز اختلاف یا وضعیتی مؤثر بر صلح و امنیت بین المللی است ، استناد نماید، به مواد ٤٠ و ٤١ به منزله اقدام موقتی قبل از هرگونه توصیه و تصمیم اتکا نموده است .
آخرین دیدگاه‌ها