بررسی وضعیت ایران در کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با جرائم سازمان یافته فراملی

نویسنده : عالی زاده، ساسان ؛ لشکری، محمد ؛

(‎14 صفحه – از 159 تا 172 )

چکیده:
جرایم سازمان یافته در نیمه دوم قرن بیستم در مقطعی که جامعه بین المللی درگیر ابرقدرتها و جنگ سرد بود، همزمان با پیشرفت فناوری و گسترش مبادلات بازرگانی توسعه یافتند. در واقع به دلیل توجه جهان به سایر امور، از تهدید نوینی به نام جرایم سازمان یافته غفلت شد و موجبات گسترش این گونه جرایم خطرناک را در جامعه بین المللی فراهم نمود. در همین راستا جامعه بینالمللی و در راس آن سازمان ملل متحد در اواخر قرن بیستم فکر تدوین یک سند بینالمللی لازمالاجرا به منظور ایجاد هماهنگی و همکاری برای مبارزه با این جرایم میان دولتها را مطرح نمود. نهایتا طرح کنوانسیونی تهیه و در دسامبر ٢٠٠٠ در پالرمو (ایتالیا) برای امضای دولتها مفتوح گردید و به امضای ١٤٧ دولت رسیده است. کنوانسیون پالرمو با هدف ارتقاء همکاری بین المللی در جهت پیشگیری و مبارزه موثرتر جرائم تهیه شده است که در حال حاضر یکی از معاهدات قانون ساز در عرصه بین المللی است که اکثر کشورها به آن پیوستهاند. از مهم ترین لوازم مقدماتی در جهت مقابله و پیشگیری از گسترش فعالیت گروه های مجرمین سازمان یافته است، ماهیت این جرائم اقتضاء می کند کشورها با معاضدت و همکاری یکدیگر با آن مقابله کنند. به همین دلیل است که کشورها با پیوستن به کنوانسیون پالرمو که اساسی ترین اقدام جامعه بین المللی در مقابله با جرائم سازمان یافته است پیشرفت چشم گیری در مبارزه با این جرائم داشتهاند. علی رغم این ضرورت قانونگذار ایران اقدام قابل توجهی جهت تدوین قوانین مناسب برای مبارزه با اشکال مختلف جرم سازمان یافته انجام نداده است و قوانین موجود در این زمینه ناکارآمد بوده و تنها توان مقابله با اشکال سنتی جرم سازمان یافته را آن هم به صورت ناقص دارا هستند. به همین جهت در نوشتار حاضر با استفاده از روش تحلیلی توصیفی به جرایم سازمان یافته و وضعیت ایران در کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با جرائم سازمان یافته فراملی پرداخته می شود.