شرط ثبات در قراردادهای نفتی

نویسنده : آقابابا، زهرا ؛ اسدی، الهام ؛

(‎12 صفحه – از 59 تا 70 )

چکیده:
ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از رﯾﺴﮏ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎ ﻓﺴﺦ ﯾﮏ ﺟﺎﻧﺒﻪ ی ﻣﻮاﻓﻘﺘﻨﺎﻣﻪ از ﺳﻮی دوﻟﺖ ﻣﯿﺰﺑﺎن، ﺷـﺮط ﺛﺒـﺎت را در آن ﻗﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس آن دوﻟﺖ ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺣﻖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎ ﻟﻐﻮ ﻣﻮاﻓﻘﺘﻨﺎﻣﻪ را ﻧﺪارد. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ در ﻣﻮاﻓﻘﺘﻨﺎﻣﻪ ی اﻣﺘﯿﺎزی دوﻟﺖ ﮐﻮﯾﺖ و اﻣﯿﻦ اوﯾﻞ1، ﺷﺮﻃﯽ وﺟـﻮد داﺷـﺖ ﻣﺒﻨـﯽ ﺑـﺮ اﯾـﻦ ﮐـﻪ دوﻟـﺖ ﮐﻮﯾـﺖ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺪ ﺑﺎﺻﻼﺣﺪﯾﺪ ﺧﻮد اﻗﺪام ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺘﻨﺎﻣـﻪ ﮐﻨـﺪ. در ﺳـﺎل1977 دوﻟـﺖ ﮐﻮﯾـﺖ ﺑـﺎ ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻪﺗﺎﺳـﯿﺲ ﺳـﺎزﻣﺎن ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺻﺎدرﮐﻨﻨﺪه ی ﻧﻔـﺖ)اوﭘـﮏ( و ﺣـﺎﮐﻢ ﺷـﺪن اﺳـﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎی ﺟﺪﯾـﺪ، در ﺑﺮاﺑـﺮ ﭘﺮداﺧـﺖ ﻏﺮاﻣـﺖ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ، اﻗﺪام ﺑﻪ ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن اﻣﺘﯿﺎز ﻧﻤﻮد و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻣﺘﯿﺎز اﻣﯿﻦ اوﯾﻞ ﻏﯿﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺷـﺪ . ﭘـﺲ از اﻗـﺪام دوﻟﺖﮐﻮﯾﺖ، اﻣﯿﻦ اوﯾﻞ اﺳﺘﺪﻻل ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن اﻣﺘﯿﺎز، ﺧﻼف ﺷﺮط ﺛﺒﺎت ﻣﻨﺪرج در ﻣﻮاﻓﻘﺘﻨﺎﻣﻪ اﺳﺖ. ﻃﺮﻓﯿﻦﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻮاﻓﻘﺘﻨﺎﻣﻪ اﺧﺘﻼف ﺧﻮد را ﻧﺰد داوری اراﯾﻪ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﯿﺎت داوران ﺑﺎ اﯾﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﮐﻪ ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن اﻣﺘﯿﺎز، ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﺷﺮط ﺛﺒﺎت ﻣﻨﺪرج در ﻣﻮاﻓﻘﺘﻨﺎﻣﻪ ﻧﺪارد ﺑﺎ اﮐﺜﺮﯾﺖ آرا ﺑﻪ ﻧﻔـﻊ دوﻟـﺖ ﮐﻮﯾـﺖ رای داد . ﺑـﻪ ﻋﺒـﺎرت دﯾﮕﺮ داوران ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮕﺮش ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﻣﻠـﯽ ﮐـﺮدن اﻇﻬـﺎر ﮐﺮدﻧـﺪ ﮐـﻪ ﺷـﺮط ﺛﺒـﺎت دﯾﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻣﻌﻨﯽﻣﻤﻨﻮﻋﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ اﻣﺮوزه ﻣﻨﻈﻮر از ﺷﺮط ﺛﺒﺎت در ﻗﺮاردادﻫﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻣﯿﺰﺑـﺎن ﻧﺒﺎﯾـﺪ ﺑﺪون ﭘﺮداﺧﺖ ﻏﺮاﻣﺖ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺳﻠﺐ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ اﻣﻮال ﺷﺮﮐﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﻤﺎﯾـﺪ و ﻣﻠـﯽ ﮐـﺮدن دوﻟـﺖ ﮐﻮﯾـﺖ ﺑـﻪ درﺳﺘﯽ ﺗﻮام ﺑﺎ ﺷﺮط ﭘﺮداﺧﺖ ﻏﺮاﻣﺖ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ