حقوق اساسی. محیط زیست و اسلام

نویسنده : ابراهیمی، ابوالقاسم ؛

(‎12 صفحه – از 1 تا 12 )

چکیده:
ازآنجا که حق بهره مندی از محیط زیست، اختصاص به یک فرد یا نسل ندارد. باید بهره برداری از آن اصولی. عادلانه و عاقلانه باشد؛ به طوری که هم نسل حاضر و هم نسلهای آینده بتوانند در محیطی سالم و امن زندگی کنند. لذا بهره برداری بی رویه از آن تجاوز به حق دیگران بویژه نسلهای آینده وسوء استفاده محسوب میشود تخریب و ایجاد هر نوع آلودگی از جمله آلودگی های سمعی بصری، آب، هوا، پسماندها و غیره، که سلامتی روحی، روانی و جسمی شهروندان را تحت تاثیر قرار دهد نقض حقوق اساسی انسانهاست و تمام رفتارهای ناقض حقوق زیست محیطی جزء جرایم و ضد ارزشهای اخلاقی بوده و هرعاملی که حق شهروندی را که همانا حق حیات و سلامتی است با خطر جدی مواجه کند محکوم است وحق بر محیط زیست برای دیگر حقوق انسانها پیش نیاز است، چرا که لازمه بهرهمند شدن انسانها از سایر حقوق با این فرض است که آنان از حداقل سلامتی و تندرستی برخوردار باشند. بر این اساس حق برخورداری از محیط زیست سالم را می توان در ردیف بنیادی ترین و اساسی ترین حقوق قرارداد و اهمیت این مساله از آن جهت است که انسان قادر نخواهد بود بدون داشتن محیط زیستی امن و سالم، به زندگی طبیعی خود ادامه دهد. بحران های متعدد زیست محیطی، انقراض گونه های زیستی، آلودگی و تحلیل منابع زیرزمینی و. . . گه در این عصر ظاهر شده از جمله مواردی است که آینده بشر و حیات را در حالت اضطرارقرار داده آثار و پیامدهای این بحران ها، در حال آشکار شدن است اما با کمال تاسف هنوز اغلب قوانین و رویکردهای حوزه محیط زیست تنها رنگ و بویی انسان مداری و انسان محوری دارند و از رویکردی جامع وطبیعت محور که انسان هم جزیی از آن بشمار می آید غفلت گردیده است در صورتی که انسان بدون محیط زیست سالم و طبیعت سالم محکوم به نابودی است.