یادداشتی بر رای دیوان عالی فدرال آلمان در پرونده «رالتگزاویز» قانون ثبت اختراع، مواد 24 و بند یک ماده 85

نویسنده : ناظمی، نازآفرین ؛

(‎9 صفحه – از 91 تا 99 )

خلاصه ماشینی: ولیکن پرونده مزبور از این لحاظ که برای نخستین‌بار مجوز اجباری با هدف حفظ منافع عموم براساس مواد 24 و 85 قانون ثبت اختراع آلمان اعطاء شده است، حائز اهمیت می‌باشد. طبق ماده 24 (1) قانون ثبت اختراع، «مجوز غیرانحصاری» برای استفاده تجاری از اختراع باید توسط دادگاه ثبت اختراع فدرال در یک پرونده انفرادی طبق دو قاعده و شرط ذیل (مجوز اجباری) اعطاء شود: 1. از آنجا که دادگاه بخش دوسلدورف تصمیم گرفت دادرسی را تا زمان «دادرسی اعتراض» در دفتر ثبت اختراع اروپایی و دادرسی اصلی درمورد مجوز اجباری معلق کند، صاحب جواز استدلال کرد موقعیتی برای اجرایی کردن اختراع فراهم نبوده لذا منفعت کافی در حق اعطائی اولیه برای استفاده از اختراع وجود نداشته است. از طرف دیگر در رسیدگی مقدماتی درمورد حق استفاده از اختراع مبتنی بر ماده 85 قانون ثبت اختراع، عنصر تعیین‌کننده، غلبه منفعت عمومی است. دیدگاه اینک پرسش‌هایی که به ذهن متبادر می‌گردد آن است که: نتیجــه حاصل از رأی مـزبور چیـسـت؟ آیـا اسـتدلال دادگـاه مـی‌تـوانـد به پرونده‌های «سپ» یا «فراند» که مکرر مورد مجادله قرار گرفته‌اند اعمال شود؟ کاملا واضح است که هر دو سناریو غیرقابل مقایسه‌اند زیرا در سناریوی نخست، صاحب مجوز در مجموعه «ضرورت استاندارد ثبت اختراعات» (فراند)، درحقیقت، حق قبلی درمورد مجوز براساس تعهد یا رفتار ضدرقابتی صاحب اختراع، دارد، اما در دومین سناریو، صاحب مجوز در مجموعه ماده 24 حقی نسبت به مجوز ندارد بلکه تنها می‌تواند در صورت محقق کردن لازمه‌های قانونی چنین حقی را تحصیل کند.