عیوب اراده و رضا اشتباه در قرارداد

نویسنده : ره پیک، حسن ؛

(‎14 صفحه – از 43 تا 56 )

خلاصه ماشینی: “سپس حقوقدانانی مانند اوبری (20) و رو (21) ذات موضوع را به معنی عناصر و خواص یک شی‌ء که آن را نوعا از اشیاء دیگر جدا می‌کند دانسته‌اند اما معتقد بودند که طرفین می‌توانند با توافق، خواص و اوصافی را مهم بدانند در حالی که به طور متعارف آن وصف، مهم و اساس تلقی نشود تعبیر صورت نوعیه برای اساسی و مهم بودن وصف شی‌ء و به عبارت دیگر تفسیر خود موضوع، در بین فقهای اسلامی نیز وجود داشته است. به همین دلیل این امر اختصاصی به موضوع ندارد بلکه در شخصیت نیز جاری شده است در حالی که به طور طبیعی علم به شخصیت قادامه از صفحه قبل و علوم سیاسی دانشگاه تهران، ش 4، زمستان 1349، ص 102 (39)-سید حسین صفایی، اشتباه در خود موضوع معامله در حقوق ایران و فرانسه، ص 106 طرف(حتی اوصاف اساسی او)جزء شرایط و ارکان اصلی معامله ذکر نشده است بنا بر این اشکال موجود در معامله، نتیجه خود شخصیت نیست بلکه ناشی از اخلالی است که با واسطه انگیزه، محرک و علت عمده معامله، در قصد ایجاد شده است. به طور مثال در صورتی که یکی از طرفین در قصد خود جدی نباشد و شوخی کند هیچکس با استناد به اصل ثبات قراردادها، اطلاع دیگری را شرط نمی‌کند بلکه اثبات جدی نبودن یکطرف(حتی بعد از عقد نیز)برای بطلان عقد کافی است یا در بحث اکراه لزومی ندارد طرف مقابل از اکراه مکره مطلع باشد (46)-عبد الرزاق السهنوری، همان ص 309 (47)-ر.”