توبه و نقش آن در سقوط مجازات از دیدگاه حقوق جزای اسلامی

نویسنده : مرعشی شوشتری، سید محمد حسن ؛

(‎36 صفحه – از 1 تا 36 )

خلاصه ماشینی: “در اینجا ممکن است این سوال مطرح شود که مراد از اقرار آیا اقرار در نزد امام و حاکم و قاضی است که خود مثبت عقوبت است یا خیر؟در جواب باید گفت:خیر؛مراد اقرار و اعتراف در نزد خداوند تبارک و تعالی و عذرخواهی و اعتذار از آن حضرت است؛چه اینکه امیر المومنین می‌فرماید:«الاقرار (16)-بحارالانوار، محمد تقی مجلسی، ج 77 ص 159 (17)-مستدرک الوسائل علامه نوری، ج 2 ص 346P (18)-بحارالانوار، ج 6، ص 20 (19)-مستدرک الوسائل، ج 2، ص 346 (20)-همان، ص 345 (21)-بحارالانوار، ج 6 ص 36 و 37 (22)-وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج 11 ص 347 اعتذار» (23) بیان خواجه عبد الله انصاری در کشف الاسرار در این باب شنیدنی است:«حقیقت توبه پشیمانی است که در دل پدید آید، دردی که از درون سینه سر بزند، آتش خجل در دل وی افتد آب حسرت از دیده فرو ریزد نبینی که شاخی از یک سر آن آتش زنی و از دیگر سو، آب قطره قطره می‌چکد؛ مصطفی صلی الله علیه و آله گفت:من اذنب ذنبا فندم علیه فهو توبة» (24) فضیل عیاض به راهزنی معروف بود و پیوسته با صد مرد در کمین مکابره نشسته بود. ابن ابی عمر می‌گوید:از امام علیه السلام پرسیدم:«ان کان امرا قریبا لم یقم علیه؟قال:لوکان خمسة اشهر او اقل لقد ظهر فیه امر جمیل لم یقم علیه الحد» (70) مرسله جمیل نیز از این دسته روایات است که از امام معصوم نقل می‌کند:«و اذا صلح و عرف منه امر جمیل لم یقم علیه الحد» (71) از روایت فوق دو نکته استفاده می‌شود:اول-لازم نیست مدت مرور زمان طولانی و عمل ارتکابی در گذشته دور اتفاق افتاده باشد بلکه اگر شخص در گذشته نزدیکی(5 ماه یا کمتر)مرتکب گناه شده باشد و در این فاصله فرد صالحی شده باشد حد بر او جاری نمی‌شود.”