تحقیق در جرایم منافی عفت

نویسنده : حداد زاده نیری، محمد رضا ؛

(‎12 صفحه – از 115 تا 126 )

خلاصه ماشینی: “مشهود بودن جرم منافی عفت ماده‌ی 21 قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری، مصادیق جرم مشهود را احصا کرده است؛جرم مشهود واقعی در بند 1 این ماده آمده و آن هنگامی است که جرم در مرئی و منظر ضابطان دادگستری واقع شود. تعریف مذکور در ماده‌ی 9 قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری که شاکی را«شخصی می‌داند که از وقوع جرم متحمل ضرر و زیان شده و یا حقی مثل قصاص را پیدا کرده و آن را مطالبه می‌کند»،مشکل را حل نمی‌کند؛زیرا،در جرایم منافی عفت،ضرر و زیان وارده مادی نیست؛ممکن است اشخاص بسیاری مدعی ورود ضرر و زیان معنوی یا حیثیتی ناشی از جرم شوند. نظریه‌ی شماره‌ی 7/7270 مورخ 1382/8/28 اداره‌ی حقوقی قوه‌ی قضاییه نیز صراحتا زوج و زوجه را در صورت ارتکاب جرم زنای محصنه از سوی دیگری واجد حق شکایت و مطالبه‌ی ضرر و زیان دانسته است،اما آیا غیر از زن و شوهر،سایر بستگان نمی‌توانند به عنوان شاکی خصوصی طرح شکایت کنند؟ورود ضرر و زیان حیثیتی در این جرایم به بستگان درجه‌ی اول مرتکب،امری بدیهی است، اما با کدام ضابطه یا معیار می‌توان معین کرد مثلا پدر دختری که با رضایت خود مرتکب عمل منافی عفت شده،حق شکایت دارد؟و یا آن که در صورت عدم شکایت پدر،آیا مادر یا برادر مرتکب،حق شکایت دارند یا خیر؟ ضابطه‌ی دقیقی در این زمینه نمی‌توان ارائه داد؛قاضی باید در هرمورد با توجه به موضوع،مصداق شاکی خصوصی را تشخیص دهد.”