اجتماع مسؤولیت متصدی حمل و نقل با ضمان مقصر نسبت به صاحب کالا

نویسنده : امینی، عیسی ؛

(‎40 صفحه – از 97 تا 136 )

خلاصه ماشینی: “388 قانون تجارت،هرگونه کسر و نقصان محمولات در جریان حمل‌ونقل متوجه‌ متصدی حمل‌ونقل است و لو مباشر حمل‌ونقل همدان در رسانیدن بار به اداره گمرک و یا شخص‌ صاحب مال و اخذ رسید از مشار الیه می‌باشد،نمی‌توان تخلف مؤسسه مذکور را موجب مسؤولیت واخواه دانست و باتوجه به حکم ماده مستند بها و مقررات قانون‌ تجارت آر در مقام بیان احکام بخصوص از موارد خاصه بوده،ید متصدی حمل‌ونقل‌ را بد مسؤول دانسته است،تسری دادن احکام ضمان مطلقا در مورد با استناد اظهار واخواه به ورود اموال به گاراژ مشار الیه صورت قانونی ندارد. (2)-منبع پیشین-ش 256-ص 445-همان مؤلف-حقوق مدنی،قواعد عمومی قراردادها-جلد چهارم- ش 782-ص 1992-شرکت انتشار-چاپ دوم-1376-درحالی‌که متعهد متصدی حمل‌ونقل هوایی(مطابق‌ ماده 20 پیمان ورشو)و دریایی(مواد 113و 55 و 54 قانون دریایی ایران)متعهد به وسیله بوده که متصدی‌ حمل،در صورت تقصیر،مسؤول است ولی به لحاظ فرض قانونی تقصیر،اثبات عدم تقصیر،برعهده متصدی‌ حمل می‌باشد. زمانی که به واسطه تقصیر غیر قابل بخشایش خدمه کشتی یا راننده کامیون،کالا تلف می‌شود،کدام منطق حقوقی می‌پذیرد که مقصر و مسؤول‌ اصلی را رها کرده و قرارداد منعقده بین صاحب کالا و متصدی حمل را مأمنی برای‌ خرابکاری و تسامح متقصر قرار دهیم؟ حتی در حقوق بعضی از دول،برای تضمین بیشتر حقوق زیاندیده،دلال را نیز تضامنا مسؤول می‌شمارند که از جمله ماده 99 قانون تجارت فرانسه(مصوب‌ 1937)نیز مفید این معناست.”