کودکان خیابانی در بوگوتا

نویسنده : ایومارگرت ؛ مترجم : کاشفی اسماعیل زاده، حسن ؛

(‎16 صفحه – از 55 تا 70 )

خلاصه ماشینی: “البته خطرات آن زیاد است؛مثلا خطرات ناشی از اقدامهای افراد پلیس(هنگامی که به آنها حق حساب کافی داده‌ نشده است تا از مسأله چشم‌پوشی نمایند)یا انتقام بزه‌دیدگان،زیرا بسیاری از ساکنین این شهر[بوگوتا]مشهور به خشونت هستند و فقط از سلاح استفاده می‌کنند و در شلیک کردن لحظه‌ای تردید نمی‌کنند. مسلما،فعالیتهای نروها همیشه بزهکارانه نیست،همچنان‌که بعضی از آنها ممکن‌ است از اتومبیلها نگهداری کنند،همراه با واکسیهای حرفه‌ای-که گاهی اوقات خود جزو کودکان خیابانی هستند-واکس بزنند؛این به دلیل آسانی آن است،زیرا کودک یک‌ یا دو دفعه در روز بدون ساعت معینی کار می‌کند(ص 52). سپس،ماریسل مرین استفاده و کارکردهای‌ مواد مخدر را که در فرهنگ خیابان« Vices »نامیده می‌شود،(ص 59)برای ما توضیح می‌دهد:سیگار(که تمام کودکان با هر سن و سالی می‌کشند و بزرگترین‌ تعارف محسوب می‌شود)،بنزین(بخارهای آن را از طریق بینی یا دهان استنشاق‌ می‌کنند و این موجب توهمات خشونت‌آمیز می‌شود-پسر بچه‌ها تأکید می‌کنند که‌ استنشاق بنزین بهبود جراحاتشان را تسریع می‌کند؛باوجود این خواص درمانی‌ متصوره‌اش،به نظر مؤلف شیوه‌ای برای واپس‌روی است)،ماری جوانا(به صورت باز یا بسته در هر جایی قابل دسترسی است)، basuko (خمیر حاضری کوکایین‌2،که از کوکایین ارزانتر اما با این حال 6 تا 10 برابر گرانتر از سایر مواد روان‌گردان‌ (1)-مسلما،چنین سرقت‌هایی منحصر به کودکان قدیمی نیست. تحقیق ماریسل مرین بر این نکته تأکید بسیار دارد-که به نظر من نیز برای مداخله در خیابان اساسی است-:سن کودکان و (1)- Les visages sales (2)- gamins de Bogota (3)- Les enfants des egouts (4)- La culture dominante جوانانی که آنها را مورد خطاب قرار می‌دهیم،مد نظر قرار دهیم.”