مجازات بازدارنده یک مجازات اصلی است نه تکمیلی

(‎5 صفحه – از 224 تا 228 )

خلاصه ماشینی: “م. اسلامی،1370 در مورد آن چنین مقرر گردید،«دادگاه می‌تواند کسی را که به علت ارتکاب جرم عمدی به تعزیر یا مجازات‌ بازدارنده محکوم کرده است به عنوان تتمیم حکم تعزیری یا بازدارنده،مدتی از حقوق‌ اجتماعی محروم و نیز از اقامت در نقطه یا نقاط معین ممنوع یا به اقامت در محل معین‌ مجبور نماید. » حکم این ماده روشن است و به موجب آن اولا،مجازاتهای تتمیمی،منحصر به سه‌ مورد یعنی:1-محرومیت از حقوق اجتماعی 2-منع اقامت در محل معین 3-اقامت‌ اجباری در محل معین،گردیده و ثانیا،مورد استفاده از این مجازاتها،منحصرا برای‌ تتمیم مجازاتهای اصلی تعزیری و بازدارنده معین شده است. م. اسلامی،مبانیت و تضادی آشکار دارد، چرا که از یک‌سو مقنن در ماده مزبور مجازاتهای تتمیمی را منحصر به سه مورد محرومیت از حقوق اجتماعی،منع اقامت در نقطه یا نقاط معین و اجبار به اقامت در محل معین نموده است و صدور مجازات بازدارنده از قبیل حبس و جزای نقدی و غیره‌ به عنوان مجازات تتمیمی هیچ‌گونه مجوزی نداشته و غیرقانونی خواهد بود و از سوی‌ دیگر،قانونگذار،مجازات بازدارنده را در ماده 17 ق.”