تحلیل حقوقی اتانازیا (مرگ شیرین)

نویسنده : حجتی، سید مهدی ؛

(‎24 صفحه – از 179 تا 202 )

خلاصه ماشینی: “اما به نظر نگارنده چنین گفته‌ایم صحیح و منطقی به نظر نمی‌رسد و فاقد استدلالی‌ حقوقی و مخالف با روح کلی قانون مجازات اسلامی،می‌باشد چرا که: اولا:همان‌گونه که ذکر گردید مطابق نظر فقه امامیه اذن به قتل موجب سقوط حق‌ قصاص نمی‌گردد زیرا آن کس که در قصاص نفس صاحب حق قصاص است‌ مجنی علیه نیست بلکه اولیاء دم وی می‌باشند و این نیز بدان خاطر است که تا زمانی که‌ حقی به وجود نیامده اسقاط آن از مصادیق مالم یجب بوده که محکوم به بطلان است و لذا کسی نمی‌تواند قبل از آنکه مورد اعمال عمل کشنده‌ای قرار بگیرد عفو از قصاص‌ کرده و رضایت به قتل خویش دهد و درهرحال چنین عفو و رضایتی تأثیری در حق‌ (1)-دکتر آقایی‌نیا-تقریرات درس حقوقی جزای اختصاصی را-دانشگاه تهران-سال تحصیلی 77-79. بررسی اتانازیای اکتیو و پاسیو به واسطهء ترحم پزشک: آنچه که در گذشته مورد بررسی قرار گرفت مربوط به گونه‌ای از اتانازیا بوده که‌ همراه با اذن یا رضایتت بیمار به مرگ همراه بود؛ولی،در این قسمت به بررسی این‌ موضوع خواهیم پرداخت که چنانچه پزشکی به واسطه ترحم و دلسوزی،بیمار در آستانهء مرگ خویش را از پای درآورد از نظر قانون چه مسوولیتی خواهد داشت؟ در مورد این مسأله نیز باید قائل به تفکیک گردید؛یعنی،چنانچه پزشک با انجام‌ افعال مثبت مادی مرتکب قتل بیمار گردد و به عبارتی موجبات اتانازیای اکتیو را برای‌ وی فراهم آورد در این صورت با توجه به آنچه که در گذشته ذکر گردید،عمل وی‌ منطبق با بند الف ماده 206 قانون مجازات اسلامی و از مصادیق قتل عمد خواهد بود چرا که درهرحال انگیزهء ارتکاب جرم اثری بر مسوولیت کیفری پزشک نداشته و انگیزه در چنین مواردی کاملا بی‌تأثیری است.”