تاریخچه حل و فصل اختلافات بین المللی

نویسنده : مجدی نسب، عزت الله ؛

(‎26 صفحه – از 75 تا 100 )

خلاصه ماشینی: “ایجاد کشورهای جدید باعث بروز اختلاف‌نظرها و بحث‌هایی می‌شد که ممکن بود در صورت عدم‌ یافتن راه‌حل صحیح برای حل اختلافات منجر به بروز جنگ شود،نظر به اینکه یک مرجع‌ بین‌المللی برای حل اختلافات بین کشورها وجود نداشت و اعمال زور نیز برای وادار کردن‌ طرف مقابل به انجام خواسته‌های طرف دیگر در اکثر موارد به لحاظ توازن قوایی که بین‌ دولتها وجود داشت غیرممکن می‌نمود اکثر کشورها سعی می‌کردند با انعقاد قرارداد دو جانبه اختلاف خود را بطریق مسالمت‌آمیز حل‌ نموده و حکمی را که براساس این توافق صادر می‌شد اجراء نمایند. هرچند که«کنوانسیون لاهه در باب حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات بین‌الملل»هیچ‌ تکلیفی به اینکه طرفین جبرا به داوری مراجعه‌ کنند تحمیل نمی‌کند و ماده 38 این کنوانسیون‌ نیز در باب داوری اجباری برای کلیه اختلافاتی‌ که از تفسیر معاهدات ناشی می‌شود هرگز اجباری نبوده و با ذکر عبارات احتیاطآمیز «در صورت لزوم»و غیره تعدیل یافته است و حتی در صورت توافق برای مراجعه به داوری‌ مراجعه به لیست داوران منتخب اجباری نبوده‌ بلکه به منظور تسهیل کار داوری است ولی‌ در چارچوب این کنوانسیون قضایای مختلفی با موفقیت حل و فصل شده است از جمله قصیه‌ معروف به فراریان کازابلانکا بین فرانسه و آلمان در سال 1909(1)و قضیهء ماهیگیری‌ در اقیانوس اطلس شمالی(1910)بین آمریکا و انگلیس،بعد از 1919 فعالیت دیوان با کم‌ شدن تعداد دعاوی کمتر شده ولی از 1960 تاکنون دسترسی به این دستگاه داوری بیشتر شده و به اختلافاتی که یک طرف آن دولت‌ نیست گسترش یافته است.”