حقوق بین الملل عرفی در مورد تابعیت مضاعف
نویسنده : آنتونیو کاسس ؛ مترجم : حلمی، نصرت الله ؛
(66 صفحه – از 73 تا 138 )
خلاصه ماشینی: نکته‌ای که باید مورد تأکید قرار گیرد این است که داوران بین المللی با اینکه ضابطهء اقامتگاه را مرجح می‌شمردند،اما این رجحان را یا در مواردی قائل می‌شدند که اقامتگاه،نقش تعیین‌کننده‌ای در مسئلهء مطروحه نداشته و یا به این منظور بوده است که بر لزوم صیانت حاکمیت دولت خوانده-یعنی همان اصل مبنائی دکترین مساوات- تأکید ورزند،و به همین دلیل بود که در پروندهء«نارسیسادی همر»17و «آملیادی بریسو»18که دعوای آن توسط ایالات متحده علیه ونزوئلا اقامه گردیده بود،عضو ونزوئلائی کمیسیون پیش از آنکه دعوی را به دلیل اولویت تابعیت ونزوئلائی خواهان که اقامتگاه خویش را در ونزوئلا قرار داده بود مردود اعلام نماید،با تأکید بسیار بر مفهوم حاکمیت دولت،چنین اظهار عقیده نمود: II , states united the by applied and interpreted as chiefly , law international , . اما در پروندهء استرانسکی-مرژه،دولت ایالات متحده در محضر کمیسیون سازش ایتالیا و ایالات متحده منطق قاعدهء مورد بحث را با روشن‌ترین و موجزترین وجهی بیان نمود و اظهار داشت: اصلی که بموجب آن یک دولت نمی‌تواند یکی از اتباع خود را در مقابل دولت دیگر که وی تابعیت آن را نیز دارد،مورد حمایت سیاسی قرار دهد، در مورد عهدنامهء صلح منعقده با ایتالیا قابل اعمال نیست؛زیرا اصل مزبور بر تساوی حاکمیت دولتها مبتنی است و حال آنکه این عهدنامهء صلح بین دولتهای متساوی الحقوق منعقد شده است؛بلکه بین متفقین و ایتالیا،یعنی یک دولت مغلوب که مجبور به قبول شرایط تحمیلی فاتحان بود و از نظر آنان ایتالیا یک دولت مستقل و حاکم بشمار نمی‌رفت،به امضا رسیده است.
آخرین دیدگاه‌ها