جرائم قابل گذشت

نویسنده : یشعی، اسمعیل؛

(‎6 صفحه – از 110 تا 115 )

خلاصه ماشینی: “*** هرچند که موارد مذکور صریح است لکن در عمل اغلب با اشکالاتی مواجه می‌شود از جمله اشکالات موجود یکی:ماده 136 قانون مجازات عمومی است بدینشرح(هرگاه‌ یکی از مستخدمین دولتی در ضمن انجام وظیفه خود یا بمناسبت آن بدون مجوز قانونی کسی‌ را آزار کند یا امر بآزار کسی بنماید بحد اکثر مجازات همان جرم محکوم خواهد شد) بطوریکه مشهود است در اینماده،قابل گذشت بودن جرم قید نشده و جزء موارد مذکور در ماده 277 هم نیست حال باید دید اگر مستخدمی فی المثل در ضمن انجام وظیفه کسی را مورد ایراد ضرب قرار داد با توجه باینکه خود ایراد ضرب علی الاصول قابل گذشت است مستخدم‌ موصوف هم مشمول میشود یا خیر-در اینجا دو عقیده هست عده‌ای معتقد بقابل گذشت بودن‌ جرم و عده‌ای دیگر معتقد بخلاف آن هستند ولی اصلح قابل گذشت دانستن آن است زیرا اولا در هرجا که ماده‌ای از قوانین جزائی قابل تغییر باشد باید بنفع متهم تفسیر شود. حال اگر جرح یا ضرب عمدی در غیر مورد منازعه واقع شود و موضوع مشمول‌ قسمت اخیر ماده 173 باشد آیا در صورت انصراف از شکایت باز هم باید موضوع تعقیب شود یا خیر-بدیهی است با استدلال مذکور برای ماده 136 اینمورد را هم باید قابل گذشت‌ دانست بخصوص اینکه حکم شماده‌1337-12/3/37هیئت عمومی دیوانعالی کشور نیز مؤید این نظریه است و اشعار میدارد(در مورد ماده 175 مکرر قانون مجازات عمومی گذشت‌ مدعی خصوصی موجب موقوفی تعقیب متهم است).”