بحثی در مورد اعمال ماده 129 قانون آئین دادرسی کیفری نسبت به اطفال

نویسنده : هوشنگی، احمد؛

(‎3 صفحه – از 89 تا 91 )

خلاصه ماشینی: “بعضی از قضات را رویه بر این است که طفل متهم را بدون اخذ تأمین مطلقا آزاد مینمایند و اینطور استدلال‌ میکند که چون در اصل مجازات،حبس پیش‌بینی نشده و در صورت اقدام باخذ کفیل،ممکن‌ است متهم از معرفی کفیل عاجز باشد و این قرار منتهی ببازداشت او بشود و این امر برخلاف‌ نزول و شأن ماده 35 قانون مجازات عمومی است. چه:وقتیکه مقنن نظر بر مجازات حبس‌ نداشته باشد چگونه میتوان بجهة صدور قرار تأمین ببازداشت متهم مبادرت نمود؟ایراد بجا و موجهی که میتوان برویه این دسته از قضاة معتقد بآزادی مطلق اطفال بزهکار نمود اینستکه‌ چنانچه بدون اخذ تأمین،متهم آزاد شود اولا ممکن است در جریان رسیدگی،متهم از حضور در محضر قاضی تحقیق یا قاضی دادگاه طفره رود و باعث بطئی جریان دادرسی و محاکمه گردد ثانیا پس از صدور حکم محکومیت،وسیله‌ایکه طفل متهم را جهة اجرای حکم در اختیار مقامات‌ قضائی بگذارد وجود ندارد و حکمی که بر اثر مساعی و زحمات مقامات قضائی صادر گردیده‌ بدون اجراء بماند و منظور قانونگذار تأمین نشود.”