انتقام، قانون همیشه اعراب

نویسنده : رسایی، داود؛

(‎6 صفحه – از 7 تا 12 )

خلاصه ماشینی: “محدود بودن‌ میزان بازدهی زمین و کمی آب در سراسر منطقه شمالی و مرکزی سبب‌ میشد هرچند وقت طایفه‌ای از قبیله بسوی سرزمینهای اطراف‌ مهاجرت کند در تاریخ باستان اعراب از اینگونه مهاجرتها بسیار دیده شده است. بنا بنوشته پاره‌ای از مورخین آشوریها در شمال عراق و بابلیان‌ در مرکز عراق و مصریان قدیم نیز از مهاجرین عربستان بودند2این‌ مهاجرتها پیش از تشکیل امپراطوریهای عظیم در شرق امکان پذیر بود چه طایفه مهاجم یا مهاجر اگر هنگام حرکت با قبایل دیگری رو برو میشد با آن می‌جنگید و اغلب موفق میشد راه خود را بمقصد باز کند ولی از زمانی که اسکندر و جانشینانش امپراطوری خود را در شرق‌ گستردند و پس از آنان،رومیان در قرن اول و دوم میلادی امپراطوری‌ شرقی را بر پا کردند. این همبستگی نسبی سبب‌ میشد که هر فرد قبیله احساس مسئولیت نسبت به برادر خود کند و اگر در یکی از غارتها یا در یک نزاع خصوصی برادرش را از دست میداد تا انتقام یا(ثار)او را نمیگرفت آرام نداشت. مطابق یکی از مواد قرارداد1«مؤمنان‌ پرهیزکار بر علیه آنکس که طغیان کند یا در صدد ظلم برآید یا مرتکب‌ جرم بشود یا به تجاوزی دست بیالاید یا بفتنه و فساد بین مؤمنان مبادرت‌ کند اگرچه فرزند یکی از آنها باشد قوای خود را بطور دسته‌جمعی‌ بر ضد او بکار برند،پس مطابق این ماده جرم و مجازات جنبه عمومی‌ پیدا میکرد و رابطه نسبی مانع مجازات هیچ فردی نمیشد حتی اگر فرزند یکی از مؤمنان بود در قرآن کریم آیات بسیاری است که اعراب‌ را از«ثار»و انتقامجوئی نهی میکند.”