بررسی تطبیقی دامنه تاثیر نقش دادستانی در تعقیب جرایم در قانون آیین دادرسی کیفری 1370 و 1392

نویسنده : براهویی، شهریار؛ شاملو، باقر؛ نویسنده مسئول : سایبانی، علیرضا؛

(‎19 صفحه – از 153 تا 171 )

چکیده:
با احراز وقوع جرم ، دادستان به عنوان مقام تعقیب بایستی تصمیم خود را در مورد تعقیب دعوای عمومی اتخاذ نماید . در این خصوص دو روش موسوم به قانونی بودن تعقیب و متناسب بودن تعقیب مطرح است . بر اساس سیاست کیفری و با توجه به اوضاع و احوال و وضعیت بزهکار ، دولت ها میان این دو روش یکی یا هر دو را انتخاب می کنند . بنابراین انتخاب هر یک از این دو روش به صورت مطلق نیست و بر اساس سیاست کیفری هر کشور می توان تلفیقی از این دو روش را در عمل اجرا نمود . در نظام متناسب بودن تعقیب برخلاف نظام الزامی بودن تعقیب که در آن دادستان مکلف به تعقیب جرایم است ، اختیار ارزیابی تعقیب یا عدم تعقیب به دادستان واگذار شده است . به عبارتی دادستان در این روش نقشی فعال دارد و می تواند با توجه به آموزه های جرم شناسی و اهداف مجازات ها در مورد تعقیب یا عدم تعقیب اتخاذ تصمیم نماید . در نظام حقوقی ایران اصل متناسب بودن تعقیب در کنار اصل الزامی بودن تعقیب در موارد متعددی مورد پذیرش قرار گرفته است . در این پژوهش به شیوه کتابخانه ای و روش تطبیقی با توجه به اصول مذکور در تعقیب جرایم ، نقش و دامنه تاثیر دادستانی در مرحله تعقیب جرایم در قانون آیین دادرسی کیفری 1392 و قانون آیین دادرسی سابق مورد بررسی قرار گرفته است .