یکجانبه گرائی ایالات متّحده و تدابیر فراسرزمینی و تحریمی آن دولت در تعارض با حقوق بین الملل

نویسنده : منصوریان، ناصرعلی؛

(‎28 صفحه – از 81 تا 108 )

چکیده:
با آنکه براساس دکترین جیمزمونرو، رئیس جمهور امریکا در سال 1822، ایالات متحده متعهّد شد در هیچ کشوری مداخله نکند، واقعیّت اینست که تاریخ دیپلماسی وی مشحون از دخالتهای متعدّد، ابتدا در کشورهای همسایه (امریکای لاتین) و سپس در دیگر قاره‌ها است. با تاسیس سازمان جهانی تجارت و پدیده جهانی‌سازی، سیاست مداخله‌گرایانه امریکا در زمینه‌های اقتصادی جهت پیدا کرد، و روزبروز نیز گسترده‌تر شد. آنچه این سیاست را در سالهای اخیر در عرصه بین‌المللی محکومیت‌پذیر می‌سازد، رویکرد و عملکرد حقوقی آن، با تقنین اصل فراسرزمینی و تصویب تحریم‌های یکجانبه اقتصادی علیه چندین کشور بویژه دولت ایران می‌باشد. در پژوهش حاضر، با مروری در تدابیر یکجانبه ایالات متحده در سازمان جهانی تجارت، آنچه بیشتر مورد تاکید قرار می‌گیرد، عدم مشروعیت تحریم‌های یکجانبه در حقوق بین‌الملل است که ویژگی بارز سیاست ایالات متحده در شرایط حاضر می‌باشد. در این چهارچوب موضعگیری بین‌المللی دولت ایران در اعتراض حقوقی علیه تحریم‌های یک‌جانبه ایالات متحده مورد بحث واقع میشود. اقدام قضائی دولت ایران، در چهارچوب اقامه دعوی مورخ16 ژوئیه 2018 نزد دیوان بین‌المللی دادگستری منجر به صدور قرار موقّت این مرجع بین المللی شد. طی این قرار، قضات دیوان به اتّفاق آراء از ایالات متّحده خواستند کلیه موانع تجارت اقلام بشردوستانه با ایران را لغو نماید. اکنون باید منتظر صدور حکم نهائی در این زمینه بود.