انواع روش‌های دسترسی به دادرس اساسی با تأکید بر دادخواهی اساسی
نویسنده : فریدزاده، غزاله؛ کبگانی، محمد حسن؛
(28 صفحه – از 321 تا 348 )
چکیده:
دادرسی‌اساسی تا پیش از اوج‌گیری موج گسترده مفاهیم حقوق بشری (تقریباً تا قبل از سال 1945 میلادی) عمدتاً در چهاچوب حقوق اساسی نهادگرا قابل بررسی است.در آن دوره تاریخی، اِعمال دادرسی‌اساسی که هدف اصلی آن تضمین ثبات ساختار حکوتی و تقکیک قوای موجود و رعایت سلسله مراتب هنجار‌ها بود، معمولاً به‌صورت انتزاعی انجام می‌شد. نظارت مراجع دادرسی‌اساسی در این زمان، اکثرا بصورت پیشینی بود و در مواردی که نظارت پسینی پیش‌بینی شده بود، ارجاع درخواست رسیدگی صرفاً در صلاحیت مقامات حکومتی مانند رییس جمهور یا نخست‌وزیر بود. پس از اتمام جنگ‌جهانی دوم و حرکت نظام‌های حقوقی به سمت حقوق‌اساسی آزادی‌گرا، تغییرات ملموسی در کارویژه این نهادها ایجاد شد. از این پس، کشورهای مختلف به طرق گوناگونی امکان دسترسی افراد عادی به این مراجع را جهت پیگیری حقوق و آزادی‌های اساسی خویش، پیش‌بینی نمودند. از بین تمامی روش‌های پیش‌بینی شده جهت دسترسی به دادرس‌اساسی، آیین دادخواهی‌اساسی با استقبال گسترده‌تری مواجه شده است. دادخواهی‌اساسی مؤثرترین روش جهت تضمین و حمایت از آزادی‌های اساسی‌ست. در این نوشتار پس از طبقه‌بندی و بررسی روش‌های دسترسی به دادرس‌اساسی، با توجه به اهمیت دادخواهی‌اساسی و در پاسخ به پرسش‌های مرتبط با مؤلفه‌ها و مبانی این روش، آثار چشم‌گیر آن را در شکل‌گیری دموکراسی مشارکتی و نظریه حقوق‌بنیادین در یک کشور، به مثابه مبانی دادخواهی اساسی بررسی خواهد شد
آخرین دیدگاه‌ها