کنوانسیون لاهه سیزدهم ژانویه 2000 ناظر بر حمایت بین المللی از اشخاص بزرگسال

مترجم : خمامی زاده، فرهاد؛

(‎28 صفحه – از 353 تا 380 )

خلاصه ماشینی: از سوی دیگر این صلاحیت قابل اعمال‌ نیست اگر مقامات کشور محل سکونت معمولی به مقامات کشور متبوع‌ شخص بزرگسال اطلاع داده باشند که اقدامات لازم را برای حمایت از ذینفع انجام داده‌اند یا به این نتیجه رسیده‌اند که لزومی به اتخاذ تدابیر حمایتی نیست(ماده 2-7). به همین جهت سایر نمایندگان بدون استثنا کردن‌ مسائل پزشکی-اگر موضوع،اقدامات واقعی پزشکی نباشد که اقدامات‌ حقوقی حمایتی به مفهوم کنوانسیون تلقی نمی‌شود-در صدد رفع نگرانی و تردید نمایندگان اسکاندیناوی بر آمدند به این ترتیب که مسائل پزشکی را تحت صلاحیت مقامات کشور محل حضور شخص بزرگسال یا محلی که‌ اقدام پزشکی باید در آنجا انجام شود،قرار دادند. دادگاه محل حضور همچنین در موارد فوری(ماده 10،مثل ماده 11 کنوانسیون مربوط به صغار)و به طور استثنایی‌ صلاحیت«اتخاذ اقدامات لازم برای حمایت شخص بزرگسال را به طور موقت و با تأثیر سرزمینی محدود نسبت به این کشور دارد البته تا جایی که‌ این اقدامات مغایر تصمیمات متخذه قبلی به وسیله مقامات صلاحیتدار حسب مواد 5 تا 8 نبوده و پس از مطلع نمودن مقامات صلاحیتدار حسب‌ ماده 5 باشد». این متن که با الهام از ماده 12 کنوانسیون‌ مربوط به صغار تنظیم شده صلاحیت دادگاه محل حضور را در مورد هر گونه اقدام پزشکی غیر قابل برگشت از قبیل قطع عضو،سقط جنین یا عقیم سازی رد می‌کند و انجام این گونه اقدامات را موکول به اجازه مقامات‌ کشور محل سکونت معمولی یا کشور متبوع شخص بزرگسال می‌نماید.