بررسی حقوقی قطعنامه 4 فوریه 2006 شورای حکام آژانس جهانی انرژی هسته ای و بیانیه شورای امنیت در پرونده هسته ای

نویسنده : کاشانی، سیدمحمود؛

(‎38 صفحه – از 95 تا 132 )

چکیده:
انرژی هسته‌ای اگرچه در جنگ دوم جهانی به گونه نمادی از ویرانگری و کشتار دسته جمعی مردم ژاپن خودنمایی کرد ولی این انرژی‌ پاک و ارزان،منبع پایان ناپذیری را در اختیار جامعه‌های بشری قرار داده‌ که آینده کشورها به دسترسی به آن وابسته گردیده است.این واقعیت‌ سبب شده است فرایند تولید و بهره برداری از انرژی هسته‌ای مسالمت آمیز قانونمند گردد و در همین حال از هر گونه انحراف این تکنولوژی به سوی‌ سلاح‌های هسته‌ای جلوگیری شود.اسناد گوناگونی به صورت عهد نامه های‌ بین‌المللی به تصویب رسیده‌اند تا با ایجاد تعهداتی برای دولت‌های عضو و برقراری چارچوبی برای نظارت بین‌المللی،به کشورهایی که این تعهدات را می پذیرند حق برخورداری از انرژی هسته‌ای مسالمت آمیز داده شود.دولت‌ ایران با پذیرفتن این اسناد جهانی،فعالیت‌های هسته‌ای خود را در چارچوب‌ این عهدنامه‌ها سازماندهی کرده است.با این حال،با چالش هایی از سوی‌ (1).قطعنامه 4 فوریه 2006 شورای حکام برابر با 15 بهمن 1384،در 27 فوریه 2006 برابر با 8 اسفند 1384 به شورای امنیت گزارش شد.بیانیه شورای امنیت نیز در 29 مارس 2006 برابر با 9 فروردین‌ 1385 صادر گردید. پاره‌ای از دولت‌های غربی روبرو شده که دارای جنبه سیاسی است و نه‌ حقوقی.این موضوع سال‌های طولانی است که روابط ایران با این کشورها و ذهن و احساسات مردم ایران را تحت تأثیر قرار داده است. هدف از نگارش این مقاله بررسی خواسته‌های فرا عهدنامه‌ای کشورهای‌ اروپایی و ایالات متحده امریکاست که در قطعنامه 4 فوریه 2006 آژانس‌ جهانی انرژی هسته‌ای و بیانیه 29 مارس 2006 شورای امنیت تجلی یافته‌ است.همچنین تأکید بر این واقعیت است که برخوردهای سیاسی دولت‌ ایران با اینگونه قطعنامه‌ها به تنهایی نمی توانند راه گشای برون رفت از بحران در اینگونه فشارهای بین‌المللی باشند و ناگزیر باید با بهره گرفتن از اصول به رسمیت شناخته شده حقوقی در تفسیر اسناد و عهدنامه‌های بین- المللی به تقویت موضع سیاسی کشور پرداخت.در این راستا قطعنامه‌ آژانس و بیانیه شورای امنیت سازمان ملل متحد از دیدگاه حقوقی در این‌ مقاله مورد نقد و بررسی قرار گرفته اند.