مشروعیت استفاده از قرارداد مشارکت در تولید در صنعت نفت ایران با بهرهگیری از ظرفیت قانون معادن
نویسنده مسئول : بهمئی، محمد علی؛ نویسنده : آرین، محمد؛
(22 صفحه – از 611 تا 632 )
چکیده:
یکی از موضوعات چالشانگیز در صنعت نفت ایران طی چندین دهه گذشته، چالش استفاده از روش قراردادی مشارکت در تولید برای توسعه میادین هیدروکربوری بوده است. فیالواقع تفسیر شماری از مدیران و سیاستگذاران نفتی مبنی بر اینکه استفاده از مدل مشارکت در تولید در صنعت نفت به دلیل تعارض با اصل 45 قانون اساسی فاقد مشروعیت میباشد، به مانعی در مسیر تحول نظام قراردادهای نفتی ایران تبدیل گشته به گونهای که حتی پس از تصویب قانون وظایف و اختیارات وزارت نفت در سال 1391 و تجویز استفاده از روش مشارکتی در حوزه بالادستی، عملاً تاکنون تغییری در این باره رخ نداده است. در اصل 45 قانون اساسی منابع نفتی در زمره انفال ذکر نشده است لکن از دیدگاه فقهی منابع نفتی در جرگه معادن (انفال) قرار میگیرند. نکته حائز اهمیت این است که قانون اصلاح قانون معادن برای بهرهبرداری از معادن مدل امتیازی را تجویز نموده است به همین خاطر این سؤال مطرح میشود که وقتی از منظر قانون اساسی معادن و منابع نفتی هر دو در زمره انفال قلمداد شدهاند پس چرا قانونگذار برای بهرهبرداری از معادن مدل امتیازی را تجویز نموده حال آنکه استفاده از روش مشارکت در تولید در صنعت نفت که به مراتب از منظر مصالح عمومی بهتر از روش امتیازی است، مغایر با مفاد اصل 45 قانون اساسی قلمداد میشود؟ بررسی دقیق مبانی نظری و قانونی بهرهبرداری از منابع نفتی و معادن بیانگر این امر است که برخلاف آنچه تفسیر میشود، وجه مشترک قانونی بین منابع معدنی و منابع نفتی یعنی انفال بودن آنها متضمن این نتیجه منطقی است که وقتی از نظر مقنن استفاده از روش امتیازی برای بهرهبرداری از معادن بلامانع است، توسل به روش مشارکت در تولید به طریق اولی جائز و بلااشکال میباشد.
آخرین دیدگاهها