انقضاء مدت اجاره و آثار آن در حقوق مدنی ایران، مصر و فرانسه

نویسنده : حیاتی، علی عباس؛

(‎12 صفحه – از 81 تا 92 )

خلاصه ماشینی: “ولی اگر با وجود اعلام فسخ از سوی یکی ازمتعاقدین، طرف دیگر عقد (مستأجر)، همچنان در عین مستأجره باقی بماند و موجر هم به این امر راضی باشد، عقد اجاره تجدید می‌شود و نمی‌توان این عقد را تمدید اجارة قبلی دانست؛ همچنان‌که رویة محاکم مصری نیز بر این است که مدت اجارة تمدیدشده، مدت زمانی است که برای پرداخت اقساط مال‌الاجاره تعیین شده است. ماده 494 قانون مدنی ایران مقرر می‌دارد: «عقد اجاره به محض انقضاء مدت بر طرف می‌شود و اگر پس از انقضاء آن مستأجر، عین مستأجره را بدون اذن مالک مدتی در تصرف خود نگاه دارد، موجر برای مدت مزبور مستحق اجرت‌المثل خواهد بود؛ اگرچه مستأجر استیفاء منفعت نکرده باشد و اگر با اجازة‌ مالک در تصرف نگاه دارد وقتی باید اجرت‌المثل بدهد که استیفاء منفعت کرده باشد؛ مگر این که مالک اجازه داده باشد که مجانا [به طور مجانی] استفاده نماید« بنابراین با توجه به این ماده آثار انقضاء مدت اجاره را می‌توان این‌گونه بر شمرد: 1- عین مستأجره پس از انقضاء مدت، در ید مستأجر امانت است. لیکن با وجود این اگر در عقد ذکر شده باشد که عقد اجاره برای مدتهای متعدد قابل تجدید است، عقد در این صورت مانند عقد اجاره‌ای که مدت آن تمدید نشده محسوب می‌گردد و این اجاره هر سال تمدید می‌شود و پایان نمی‌پذیرد، مگر با اعلام فسخ از سوی هر کدام از متعاقدین در مواعد مقرر مطابق مواد 383 و 468 قانون مدنی مصر (مرجع پیشین، ص555) [15] مرجع پیشین، ص558 [16] le bail cesse de plein droit a lexpiration d u terme fxe lorsq uil a ete fait par ecrit.”