واردات موازای و مقررات سازمان جهانی تجارت

نویسنده : عامری، فیصل؛

(‎36 صفحه – از 69 تا 104 )

چکیده:
واردات موازی به تجارتی اطلاق می شود که درآن سوداگر کالایی را از بازار کشوری به قیمتی ارزان می خرد و سپس در بازار کشوری دیگر به قیمتی گرانتر می فروشد. این نوع تجارت در میان بسیاری از بازرگانان کشورهای در حال توسعه معمول است . این سیاست مورد استقبال کشورهای پیشرفته مثل ایالات متحده قرار نگرفته و دراین خصوص برنامه هایی چون اصل زوال ملی و منع واردات موازی را اتخاذ و اجرا کرده اند. هدف آنها، حمایت از شرکتهای فراملی و حفظ برتری رقابتی خود در این صنعت در سطح بین المللی است . این نوع رقابت و یا تقابل منافع در میزگردها و کنفرانس های سازمان جهانی انعکاس یافته که تاکنون به دلیل وجود چنین تضادی موضع خاصی اتخاذ نشده و به کشورهای عضو در این خصوص آزادی عمل داده شده است . متاسفانه ، قانون جدید ایران (قانون ثبت اختراعات وعلائم تجاری ١٣٨٦) با پذیرش اصل زوال ملی عملا راه را برای منع واردات موازی باز نموده و درنتیجه زمینه ایجاد انحصار در دارو را به وجود آورده است . این مقاله برخی از جنبه های اقتصادی واردات موازی را مورد بررسی قرار داده و به این نتیجه رسیده است : تجویز واردات موازی موجب وفور ورود کالاهای مشابه و همگون می گردد که این در نهایت قیمت این کالا را در بازار کاهش می دهد. اثر مثبت دیگر این سیاست یعنی تجویز تجارت موازی در این محصول ، موجب می گردد که بنگاه های تولیدی محلی در مدت زمان معینی با تکنولوژی تولیدی آن آشنایی پیدا کنند و بتوانند با استفاده از توانمندی های ملی آن را تولید نمایند. به عبارتی دیگر، اثر دیگر واردات موازی توسعه صنعتی خواهد بود.