تحلیل فقهی و حقوقی سرایت ناشی از جنایات غیرعمدی به نفس

نویسنده : اسماعیل زاده، محمد مهدی ؛

(‎12 صفحه – از 163 تا 174 )

چکیده:
هرگاه جنایتی بر تمامیت جسمانی شخصی وارد شود و این صدمات به مرور زمان به نفس، اعضاء اعم از داخلی یا خارجی شخص گسترش پیدا کند و حسب مورد موجب فوت، قطع عضو، جراحتی بزرگتر و یا حتی زوال یا نقصان منفعتی در شخص شود؛ سراجت جنایات تحقق یافته است؛ از لحاظ حقوقی «سرایت» یک«سبب» ویا «عوامل» برای ایجاد نتیجه ای، غیر از نتیجه جنایت اولیه است. نتیجه ناشی از سرایت جنایت اولیه میتواند هر نوع آسیبی از صدمه به اعضاء مجنی علیه گرفته تا تشدید جراحات و حتی فوت مجنی علیه را شامل شود؛ تداخل دیه صدمه وارده بر عضو و یا منفعت در دیه نفس در صورتی است که مجنی علیه در اثر سرایت همان صدمه یا صدمات فوت کرده باشد. یعنی مرگ مستند به همان صدمه یا صدماتی باشد که موجب زوال منفعت شده است و سرایت در اثر جنایت جداگانه ای نباشد؛ زیرا در صورتی که مرگ در اثر سرایت جنایت جداگانه ای باشد و سرایت دیگر صدمات وارده تاثیر در مرگ نداشته باشند، دیه صدماتی که به نفس سرایت کرده در دیه صدماتی که تاثیری در مرگ نداشته اند تداخل نمیکند بلکه حکمی که در اینجا ثابت می شود، عبارت است از دیه نفس به علاوه دیه نتیجه ی سرایت صدمات وارده غیرموثر در مرگ است؛ نگارنده در این مقاله با روش تحلیلی؛ توصیفی به واکاوی موضوع سرایت ناشی از جنایات غیرعمدی به نفس مطابق نظر فقهای امامیه و همچنین مواد قانون مجازات اسلامی مصوب سال ١٣٩٢ پرداخته است.