احوال شخصیه بیگانگان و ایرانیان غیر شیعه

نویسنده : موسوی، سید رسول ؛ صادقی ده صحرایی، مرتضی ؛

(‎12 صفحه – از 65 تا 76 )

چکیده:
اصل چهاردهم قانون اساسی، دولت جمهوری اسلامی ایران را مکلف به رعایت قسط و عدل و اخلاق حسنه با افراد غیرمسلمان و رعایت حقوق انسانی اتباع بیگانه نموده است. همچنین مواد ٥ تا ٩ و ٩٦١ تا ٩٩١ قانون مدنی و موادی از قانون آیین دادرسی مدنی در خصوص اخذ تامین از اتباع بیگانه، یا ماده واحده رعایت احوال شخصیه ایرانیان غیر شیعه، حدود و ثغور حقوق اتباع بیگانه را پیش بینی کرده و موارد و قوانین دیگری که همگی می تواند مبنای حقوق بیگانگان قرار گیرد. طبق قانون اجازه رعایت احوال شخصیه ایرانیان غیرشیعه در محاکم مصوب ١٣١٢ هر ایرانی تابع قواعد مذهبی خویش است که اصول ١٢ و ١٣ قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز همین معنا را بیان می دارند، حال آن که همین مباحث در صحنة بین المللی تابع قواعد ملی ذی نفع است و نه قواعد مذهبی. توجیه نظری این مطلب برای یک کشور اسلامی ساده نیست که چرا مسلمان ایرانی تابع قواعد مذهبی خویش است ولی خارجی مسلمان تابع قواعد ملی؟ به خصوص در صورتی که بین قواعد ملی و مذهبی مسلمان خارجی تضاد باشد و وی اجرای قواعد مذهبی خود را از یک کشور اسلامی مطالبه نماید. پذیرش این استدلال که چون ذی نفع خارجی است پس مسلمان بودن او نمی تواند مورد عنایت یک حکومت اسلامی باشد، به سختی امکان پذیر است.