بررسی مسولیت مدنی کادر درمانی در حقوق ایران

نویسنده : کریمی ناغونی، روح الله ؛ نقدی دورباطی، مریم ؛

(‎16 صفحه – از 217 تا 232 )

چکیده:
نجات جان بیمار، دارای اهمیت زیادی است. با وجود این، اصل منع آسیب به اشخاص و لزوم حفظ سلامت آنان ایجاب میکند که جمع هردو مصلحت با هم باشد. در این راستا در منابع فقهی عدم مهارت و تخصص در امر درمان و طبابت یا بی احتیاطی و قصور، ضمانآور شناخته شده است و در ماده ٤٩٥ قانون مجازات جدید موجب مسئولیت کادر درمان شناخته شده است. در منابع فقهی دو نظریه مطرح شده است. نظر مشهور این است که هرگاه درمان بیمار منجر به فوت یا زیان بدنی او شود کادر درمان دخیل در آن، ضامن هستند اگرچه در به متبحر و دارای مهارت کافی باشند و معالجه با اذن بیمار یا ولی او باشد و کادر درمان را در هر حال ضامن این موضوع میدانند. کادر درمان علاوه بر مسئولیت انتظامی دراین زمینه و مجازاتهای مربوط به ماده ٢٨ قانون سازمان نظام پزشکی که توسط دادسرا و هیات بدوی انتظامی کادر تعیین میشود، به استناد مقررات جزایی از جمله مواد ١٤٥ و ٤٩٥ و ٤٩٦ قانون مجازات اسلامی مصوب سال ١٣٩٢ مجلس شورای اسلامی نیز قابل بررسی است. در خصوص مسئولیت پرستاران و پزشکان که مهمترین شاخه کادر درمان را شامل می شوند. سخنان پراکنده ای در میان فقها و حقوقدانان ایرانی وجود دارد؛ درفقه امامیه، بیشتر فقها بر این عقیده اند که پزشک، ضامن زیان هایی است که در جریان معالجه به مریض وارد می شود، هر چند با رضایت شخص بیمار به معالجه ی بیمار پرداخته ومرتکب تقصیر نشده باشد؛ مگر این که پیش از معالجه از بیمار اجازه گرفته باشد. شدت این دیدگاه به حدی است که مواد ٤٩٥ و ٤٩٦ و ٤٩٧ قانون مجازات اسلامی ١٣٩٢ از آن گرفته شده است.