اصل حسن نیت و پیامدهای آن در دوره پیش از قرارداد

نویسنده : حسین آبادی، امیر ؛ کشوری، محمد ؛

(‎24 صفحه – از 7 تا 30 )

چکیده:
حسن نیت یکی از اصول اخلاقی محسوب می‌شود که تاثیر شگرفی بر حقوق قراردادها دارد به طوری که در برخی از نظام های حقوقی، به عنوان یک قاعده الزام آور در مرحله مذاکرات قراردادی، انعقاد، تفسیر و اجرای قرارداد شناخته می‌شود که تقریبا اکثر کشورهای دارای نظام های حقوقی رومی-ژرمنی در این گروه قرار می گیرند. حقوق فرانسه در به کارگیری این اصل پیشگام بوده است، چنانکه در بند سوم ماده ۱۱۳۴ قانون مدنی آن به طور صریح حسن نیت را مطرح کرده است. پذیرش اصل حسن نیت در دوره مذاکرات پیش از قرارداد، پیامدهایی را به دنبال خواهد داشت.این اصل اقتضا می کند که طرفین مذاکرات در دوره پیش از قرارداد برای رسیدن به نتیجه مطلوب و مشترکک، در کمال صداقت، شفافیت و جدیت با یکدیگر تعامل داشته و به تبادل اطلاعات بپردازند و ضمن رعایت رازداری نسبت به اطلاعات محرمانه طرف مقابل و عدم مذاکره موازی، منافع یکدیگر را محترم بشمارند. قوانین موضوعه ایران در پذیرش اصل حسن نیت به عنوان یک قاعده کلی تصریحی ندارد. اگرچه می‌توان ازملاک ماده ۸ قانون مسژولیت مدنی و سایر مقررات موجود، لزوم رعایت حسن نیت در اجرای کلیه حقوق وتکالیف و در تمام حوزه ها از جمله دوره پیش از قرارداد را به شیوه استقراء ثابت کرد. اما این شیوه» جامعه حقوقی را در پذیرش این اصل به عنوان یک قاعده کلی مجاب نخواهد کرد. لذا با درنظر داشتن ضرورت های اجتماعی و اقتصادی، حقوق ایران باید در مسیر پذیرش صریح این اصل قرار گیرد.