علل، آثار و بایدهای تحول ساختاری جرم انگاری حداکثری
نویسنده : هدایتی چنانی، رحمان ؛
(30 صفحه – از 517 تا 546 )
چکیده:
جرم انگاری حداکثری به معنی وجود قوانین بیش از اندازه در حیطه حقوق جزا است و موید تحدید حقوق و آزادی‌های شهروندان هیات حاکم است. جرم‌انگاری در ذات خود محدودیت و ممنوعیت را به همراه دارد. نقض این محدودیت، مجازات را در پی دارد که آن نیز گونه‌ای دیگر از محدودیت است. بی‌شک برای ایجاد این ممنوعیت که «آزادی» را نشانه می‌رود، باید چارچوب و معیاری وجود داشته باشد. اگر این ممنوعیت و محدودیت؛ از حدود متعارف و نرمال خود خارج گردد و دامنه‌ی مداخله و پیشروی حقوق کیفری را در رفتارها و اعمال مباح انسانی گسترش دهد و درواقع منطقه‌ی آزاد رفتاری را محدود و منطقه‌ی کنترل‌شده رفتاری را وسعت بخشد، به‌نوعی جرم‌انگاری افراطی مبتلا خواهد گشت و علاوه بر آن منجر به تشکیل حقوق جزای استثنایی نیز خواهد شد که می‌تواند به‌عنوان یکی از عوامل بحران در سیاست جنایی معرفی گردد. در این پژوهش علل بنیادین و ساختاری جرم‌انگاری حداکثری در ایران مورد بررسی قرار گرفت و همچنین مشکلات پیامدگرایانه‌ی عدم رعایت رویکرد حداقلی در امور کیفری شرح داده شد. با توجه به پژوهش صورت گرفته به منظور مقابله با این چالش نظام عدالت کیفری باید در پی مقابله با این موضوع برآمد؛ در این میان ضرورت وجود دولت حداقلی، تفکیک قوا و جرم‌انگاری حداقلی و جرم زدایی از راهکارهای تحول ساختاری و قانونگذاری کیفری در تقابل با جرم انگاری حداکثری است. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی سعی در بررسی علل، آثار و بایدهای تحول ساختاری جرم انگاری حداکثری خواهیم داشت.
آخرین دیدگاه‌ها