نگاهی بر مسائل مرتبط با خواسته دعوا

نویسنده : اسدی، بهنام ؛

(‎9 صفحه – از 483 تا 491 )

چکیده:
خواسته هر دعوای حقوقی ، اساسی‌ترین رکن آن تلقی می‌گردد. صرفنظر از ضرورت دقت در نحوه‌ی تعیین خواسته ، به سبب وابستگی سرنوشت دادرسی به درستی و صحت عملکرد خواهان در این خصوص ، تشخیص نوع خواسته از حیث مالی بودن یا ‌غیرمالی بودن و بهای آن در دعاوی مالی ، از حیث میزان هزینه‌های دادرسی ، صلاحیت مراجع رسیدگی و قابلیت تجدید‌نظر یا فرجام حکم ، از اهمیت بسیاری برخوردار است. به بیان بهتر و راحت تر، منظور از خواسته دعوی ، چیزی است که خواهان از دادگاه می خواهد ، خوانده دعوی را به پرداخت یا انجام آن محکوم می نماید و یا نظر خود را به عنوان فصل الخطاب نسبت به آن موضوع اعلام کند. در مواد مختلف قانون آئین دادرسی مدنی ، به مناسبت های گوناگون به لزوم تعیین خواسته اشاره شده است. از باب مثال ، طبق بند 3 ماده 51 قانون آیین دادرسی مدنی شرط لازم برای به جریان افتادن دعوی ، آن است که خواسته دعوی معلوم باشد و برابر بند 2 ماده 53 عدم تعیین خواسته در دادخواست ، از موارد توقیف دادخواست است و در صورتیکه در مهلت مقرر قانونی دادخواست از این جهت تکمیل نگردد ، طبق ماده 54 همان قانون ، دادخواست رد خواهد شد. گذشته از این ، تعیین خواسته مشخص کننده مقدار هزینه دادرسی لازم برای دعوی است که احکام مربوط به آن در مواد 61 تا 63 قانون آیین دادرسی مدنی به تفصیل بیان شده است.