بحران حمله به کنسولگری ایران در مزار شریف و حقوق بین الملل

نویسنده : نجفی اسفاد، مرتضی ؛

(‎24 صفحه – از 105 تا 128 )

خلاصه ماشینی: “1 این تجاوز در حالی صورت گرفته است که مامورین رسمی دولت ایران در 1-مراجعه شود به بند(ی)ماده 1 کنوانسیون 1963 وین درباره روابط کنسولی امور کنسولی، بقرار اطلاع و بطور یقین با تکیه بر یک قاعده بسیار قدیمی و مسلم حقوقی و عرف بین‌المللی یعنی”مصونیت از تعرض” 1 که بر غیرقابل نقض بودن احترام و حقوق محل فعالیت مامورین کنسولی و نیز خود آنها تاکید می‌ورزد، از ترک محل ماموریت خود امتناع ورزیده و مشغول انجام کارهای روزانه و رسمی و قانونی خود بوده، بدون آنکه نسبت به آنچه که در بیرون در حال وقوع است دلمشغولی پیدا کنند 2 . آنچه که در قضیه مزارشریف نسبت به محل نمایندگی کنسولی ایران رخ داد بطور قطع از یک طرف مغایر با مقدمه و پاره‌ای از مواد یاد شده کنوانسیون 1963 وین بود و از سوی دیگر مخالف با عرف مسلم دیپلماتیک، که سالهای متمادی ضامن سلامت روابط جهانی دول و منافع ملی کشورها در عرصه روابط بین‌الملل بشمار می‌رفت، بود بعلاوه با 1-درباره توجه مصونیت دیپلماتیک نظریات مختلفی ارائه شده که عبارتند از: الف-نظریه نمایندگی، Representative Theoryب-نظریه برون‌مرزی، Extra Territoriumج- نظریه ضرورت وظایف شغلی‌ Interest of Functionد-نظریه رفتار متقابل‌ Reciprocity 3-همان صفحات از منبع قبل توجه به اینکه رفتارهای غیرقانونی و تخلفات بین‌المللی طی یک جنگ مسلحانه و عملیات نظامی به وقوع پیوسته است، بنابراین به استناد توضیحاتی که قبلا خاطرنشان شد، بدون تردید مسئولیت خاطی و تجاوزکار را تشدید و سنگین‌تر می‌سازد.”