تبیین مبانی و نقد سیاست کیفری ایران در زمینه منع شکنجه

نویسنده : حاجی ده آبادی، ابراهیم ؛ احمدی، ابرهیم ؛ صمصامی، جلال الدین ؛

(‎30 صفحه – از 7 تا 36 )

چکیده:
شکنجه از زمره مهم ترین جرایم علیه حقوق بشر میباشد. مبنای عدم مشـروعیت این عمل ، چه از لحاظ تعالیم مکتب اسلام و چه از لحـاظ قواعـد حقـوق بشـر، تـوهین به کرامت و شرافت انسان است . نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران با صـراحت تمـام ، ممنوعیت مطلق شکنجه را مورد پذیرش قرار داده است . مبنای این حکم را میتوان در آمـوزه هـای مکتـب مقـدس اسـلام و همچنـین کنوانسـیون هـای بـین المللـی مربـوط به ممنوعیت شکنجه جستجو کرد. عموم و اطلاق ادله شرعی، ایراد هر نوع اذیـت و آزار نسبت به انسان ها را ممنوع دانسته است و جامعه جهانی نیز به شدت به دنبال ریشه کن کردن این پدیده شوم میباشد. نظام کیفری ایران به تبعیت از اصول اساسی نظام حقوقی ایران و در راستای حمایت کیفری از اصول قانون اساسی اقدام به جرم انگاری شکنجه کرده است . ماده ٥٧٨ قانون مجازات اسلامی جرم شکنجه را مورد حکم قرار داده است . این ماده به واسطه نواقصی که دارد نمیتواند ضمانت اجرای شایسته ای برای اصل ٣٨ قانون اساسی باشد. ولی به هرحال با عنایت به این که اصل ٣٨ قانون اساسی به نحو مطلوبی مساله ممنوعیت مطلق شکنجه را مطرح کرده است ، با اصلاح قوانین عادی و هم سو کردن آنها با اصول قانون اساسی میتوان قدم بزرگی در پیش گیری از ارتکاب این جرم برداشت .